నాకు వేరే పులిట్జర్ అవార్డు అవసరమా..? ప్రభుత్వ పురస్కారం కావాలా..?

ఈమని మరణం, రజనీకాంతరావు చెప్పిన సంగతులూ, భ్రమర విన్యాసం అనుభూతి అన్నీ కలిపి రాసి, పెద్ద ఫోటో వేసి మొదటి పేజీలో మంచి డిస్ ప్లే ఇచ్చాను. మర్నాడు నండూరి వచ్చీ రాగానే కేబిన్ లోకి పిలిచారు. ‘ఆ వార్త ఎవరు రాశారు?’ అని అడిగారు. అదే విసుగు. ఈమని వార్తే అని తెలుస్తూనే వుంది. ‘‘నేనేనండీ’’ అని నెమ్మదిగా అన్నా. ‘‘మీకు సంగీతం ఎలా తెల్సు?’’ అదే అసహనం! తప్పలేదిక. నాకు పెద్దగా సంగీతం తెలీదు. ఈమని కచేరీలు విన్నా. ఆయన వీణంటే చెప్పలేనంత యిష్టం. భ్రమర విన్యాసం మా యింట్లో వుంది. చాలాసార్లు విన్నా’’ అని సంజాయిషీలాగా చెప్పాను. గురుడు కూల్ అయ్యాడు. ఒక కాఫీ తెప్పించాడు. భ్రమర విన్యాసం గురించి రాస్తు్న్నపుడు కొంత కవిత్వం వెలగబెట్టాను. అది ఆయనకు బాగా నచ్చిందని తర్వాత తెలిసింది.

కట్ చేస్తే… ఆ మర్నాటి నుంచి ఎడిటర్ గారూ, న్యూస్ ఎడిటర్ గాడూ కృష్ణకుమారీ, అక్కినేని నాగేశర్రావ్ లా చెట్టపట్టాలేసుకు తిరగడం మొదలైంది. ఓ రోజు పేజీ మేకింగ్ సెక్షనులోకి వెళుతుంటే, నన్ను ఆపి, ‘‘ఇదిగో, తెలుగులో మొట్టమొదట కార్టూన్లకి రాజకీయ కవిత్వం రాసిందెవరో చెప్పండి?’’ అన్నారు నండూరి. ‘‘వెరీ యీజీ, నాకు తెలుసు సార్. రాంభట్ల కృష్ణమూర్తిగారేగా’’ అన్నా. నా వీపు మీద కొట్టి ‘‘అదే మీతో వచ్చింది (అంటే కమ్యునిస్టులతో అని…!).. మొదట రాసింది నేను’’ అంటూ ఆ తేదీలూ, సంవత్సరాలూ వివరించారు.

నండూరి చాలా కబుర్లు చెప్పేవారు. మా స్నేహం కుదిరింది. కొన్నాళ్లకే బాగా ముదిరింది. అనగా కలిసి మందు పార్టీలకు వెళ్లుట. ఓసారి కె.సి.పి వాళ్లు సంపాదకులకు భారీ పార్టీ యిచ్చారు. నండూరి నన్ను తీసికెళ్లారు. పెద్ద గార్డెన్ రెస్టారెంట్ లో ఒక చల్లని సాయంకాలం. తెల్ల చొక్కా తెల్ల పాంటూ, సన్నజాజి పూల నవ్వుతో విశాలాంధ్ర రాఘవాచారి రానే వచ్చారు. ఆయన దగ్గర పని చేయలేదుగానీ, బాగా తెలుసు నేను. పెద్దవాళ్లు కూర్చోవాలిగా, నించునే వున్నా. నన్ను కూర్చోమని అటు నండూరీ, ఇటు రాఘవాచారీ కూర్చున్నారు. ఇతర పత్రికల వాళ్లూ సెటిల్ అయ్యారు… and the party begins. అసలే మబ్బుల మీద వున్న నాకు మందొకటి. రాఘవాచారి గొప్ప స్పాంటేనిటీతో జోకు వేస్తూనే నాకో చికెన్ ముక్క యివ్వడం, నండూరి మెరుపులాంటి రిపార్టీ యిస్తూ, నాకో కీమాబాల్ అందించడం. What a day!

రాఘవాచారి గారికి నేను సిగిరెట్ వెలిగించడం,

మరో రౌండులో ఆయన నా సిగిరెట్ వెలిగించడం…

What a memorable time!

అవి రెండు విద్యా కుసుమాలు

రెండు ఉన్నత సంస్కార శిఖరాలు!

ఇద్దరు intellectuall giants..

ఇద్దరు brilliant editors…

వాళ్లిద్దరూ ప్రేమగా పెంచుకుంటున్న కుక్కపిల్లలా నేను.

నాకింకా ఏదన్నా ప్రభుత్వ బిరుదు రావాలంటారా?

పులిట్జర్ ప్రైజేమన్నా కావాలంటారా?

*** *** ***

ఆంధ్రజ్యోతిలో యిక నా పని హేపీగా, సాఫీగా సాగిపోతోంది. 1988 జూన్ 2న మన సూపర్ హీరో లెజండరీ డైరెక్టర్ రాజ్ కపూర్ మరణించారు. ఉదయం పదింటికే వార్త వచ్చింది. రాజ్ కపూర్ గొప్పదనం, క్రియేటివిటీ, ఆల్ టైమ్ గ్రేట్ పాటల గురించి యుఎన్ఐ, పీటీఐ సంస్థలు వార్తలు గుప్పిస్తున్నాయి. రాజ్ కపూర్ అంటే నర్గీస్, వైజయంతిమాల… ఎన్ని జ్ఞాపకాలు! బాగా ఎమోషనల్ అయిపోయాను. దినపత్రికలో ఒక పూర్తి పేజీ వచ్చేంత మేటర్ రాశాను. అప్పుడు జ్యోతి తిరుపతి ఎడిషన్ ఆధునిక టెక్నాలజీ, కలర్ ప్రింటింగ్ తో భేలేగా ఉండేది. నా ఐటం చూసి ముచ్చటపడిన అక్కడి సీనియర్లు మొదటి పేజీ అంతా రాజ్ కపూర్ వార్తే యిచ్చారు. మరో వార్తకి తావు లేకుండా చేశారు.

ఉదయాన్నే మద్రాసులో ఆ వార్త చదివిన సినీ నిర్మాత నవతా కృష్ణంరాజు రేణిగుంట జ్యోతి ఆఫీసుకు ఫోన్ చేశారు. రాజ్ కపూర్ వార్త చాలా బాగా రాశారనీ, ఆ ఐటం రాసింది ఎవరైతే వాళ్లని తన తర్వాత సినిమాకి స్క్రిప్టు రైటర్ గా తీసుకుంటానని చెప్పారు. ప్రతాప్ రాం ప్రసాద్ అనే జర్నలిస్టు ఫోన్ చేసి నాకీ విషయం చెప్పాడు. మేం విజయవాడ జ్యోతి డెస్కులో ఛీర్స్ చెప్పుకుని చాయ్ తాగాం.

*** *** ***

ఆంధ్రజ్యోతిలో పిడకల వేట:

ఆంధ్రజ్యోతికి పునాది వేసి నిలబెట్టిన వాడు కె.ఎల్.ఎన్. ప్రసాద్. నేను జ్యోతిలో చేరిన కొన్ని రోజులకే చనిపోయారు. కానూరు లక్ష్మీనారాయణ ప్రసాద్. రాజ్యసభ (కాంగ్రెసు) సభ్యుడు. ఆంధ్రాబ్యాంకు మేనేజింగ్ డైరెక్టర్, పారిశ్రామికవేత్త. జ్యోతి దినపత్రిక, వీక్లీ, బాలజ్యోతి, మహిళల పత్రిక వుండేవి. పదో రోజు జ్యోతి ఆఫీసులో వందల మందికి భోజనాలు.

అందరికీ ఒక్కో స్టీలు బాక్సు యిచ్చారు. ‘కె.ఎల్.ఎన్.ప్రసాద్ జ్ఞాపకార్ధం’ అని దాని మీద రాసి వుంది. ఆ బాక్సు తీసుకోవడం నాకు యిష్టం లేదు. స్టీలు గ్లాసులో, గిన్నెలో యివ్వడం సంప్రదాయం అని తెలుసు. అదేంటో పేదరికంతో పరాచికంలా అనిపించింది నాకు. మా ఏలూరులో కొందరు నిరుపేదలు వేసుకునే ఖద్దరు బనియన్ల మీద నాయుడు గారి ధర్మం అనో, అప్పారావు గారి జ్ఞాపకార్థం అనో జేగురు రంగు అక్షరాల్లో వుండేది.

అలవిమాలిన అల్పత్వం కదా అది!

స్టీలు గిన్నెల ప్రాధాన్యం తెలుసు గనక ఇంటికి తీసికెళ్లాను. మా ఆవిడ సంతోషించింది. పెసరపప్పో, పంచదారో కిలోన్నర పడుతుంది అందులో. 1987 నాటికి నాకు పిల్లలు లేరు. పొద్దున్నే కాఫీ వంకతో వంటింట్లోకెళ్లి జడలాగో, బుగ్గ గిల్లో… అలాంటి వేళ’… ‘‘ఇదిగో నువ్వు ఆగు’’ అంటూ మా ఆవిడ ఆ స్టీలు డబ్బాలోంచి వో స్పూను పంచదార తీసి కాఫీలో కలిపేది. కె.ఎల్.ఎన్.ప్రసాద్ అప్పుడు కూడా నాకు మనశ్శాంతి లేకుండా చేసేవాడు. ఆయననెవరో తెలీదు నాకు. That’s it.

అదే ఎన్టీ రామారావో, జగ్గయ్యో, రేలంగో, రమణారెడ్డో అయితే నాకు ఎంతో నచ్చేది. చిన్నప్పుడు క్యూల్లో నించొని చొక్కాలు చించుకుని టికెట్ కొనుక్కుని వాళ్ల సినిమాలకు వెళ్లేవాణ్ణి కదా. వాళ్లు నాకు తెలియకపోయినా కుటుంబ సభ్యుల కిందే లెక్క. ఆత్మ బంధువులే కదా…! మధ్యలో ఈయనెవరు అనిపించేది. అయినా పెద్దాయన కేఎల్ ఎన్ నా కుటుంబ సభ్యుడు అయిపోయారు.

*** *** ***

ఆ కన్నీళ్లను మరిచిపోలేను:

1988 డిసెంబరు 25న జ్యోతి ఎండీ జగదీష్ ప్రసాద్ గారి రూంలోకి వెళ్లాను. రిజైన్ చేస్తున్నా అని చెప్పాను. ‘‘మీకేం తక్కువ చేశాను? ఇపుడు మీకేం కావాలో చెప్పండి. జీతం డబుల్ చేయనా? విశాఖ ఎడిషన్ పెడుతున్నాం. మీరు ఈ రోజే వెళ్లండి. మొత్తం నేను చూసుకుంటాను’’ అన్నారు. చాలా ఎమోషనల్ గా వున్నారాయన. ఎబికే గారు రిజైన్ చేశారు కదా… నేనూ ఆంధ్రభూమిలో చేరుతున్నాను అని చెప్పాను. షోకిల్లా, జల్సారాయుడు అని పేరున్న జగదీష్ ప్రసాద్ గారి కళ్లల్లో నీళ్లు! నేను షాక్ తో చూస్తుండగానే కన్నీళ్లు జలజల రాలి ఆయన చొక్కా మీద పడుతున్నాయి.

ఎలా?

మౌనం…

కొద్దిసేపు నిశ్శబ్దం.

I am extreamly Sorry sir అని చెప్పి వచ్చేశాను.

అప్పుడే కాదు, నేను చేసిన పనికి నన్ను యిప్పటికీ క్షమించుకోలేను.

నిజంగానే, నాకేం తక్కువ చేసింది ఆంధ్రజ్యోతి?

*** *** ***

FLASH FLASH….. :

నేను రిజైన్ చేసిన రోజు, తెల్లవారుజామునే (డిసెంబరు 26) విజయవాడలో వంగవీటి మోహన రంగాను హత్య చేశారు.