అందంగా అలంకరించిన ఖరీదైన ఫ్లవర్ వేజ్‌లో ప్లాస్టిక్ పువ్వు... హీరామండి...

Prasen Bellamkonda……. లార్జర్ దాన్ లైఫ్ ప్రదర్శన అనేది ఒక కళారూపం అయితే కావచ్చు గానీ అన్నింటినీ కొండంతలు చూపెట్టి మభ్యపెట్టి నెట్టుకొచ్చేయడం అనే ట్రిక్ అన్ని సందర్భాలలో పనిచేయదు. ఈ సంగతి సంజయ్ లీలా బన్సాలి కి కూడా తెలిసే ఉంటుంది కానీ పాపం ఏం చేయగలడు తన దగ్గరున్న ఉప్పుతో తాను వండగలిగిన బిర్యాని మాత్రమే వండగలడు కదా. హీరా మండీ కూడా అదే. ఎలాస్టిక్ ఎమోషన్లు, చూయింగ్ గమ్ చతురోక్తులు, కాపీ బుక్ కక్షలు,

దేశభక్తి ముసుగు, స్వతంత్ర పోరాట నాటకం… ఇవే బన్సాలీ వజ్రాల బాజార్ అంటే. ఆకాశంలోకి పొడుచుకెళ్లే హర్మ్యాలు, రత్నాలు పొదిగిన పీతాంబరాలు, పొడవాటి పవిటచెంగులు అన్నీ బరువుగానో భారంగానో పెద్దగానో విరివిగానో అనిపిస్తాయే తప్ప లోతుగా మాత్రం తోచవు. ఇదొక ఎనిమిది ఎపిసోడ్ల సుదీర్ఘ సోది.

భారత స్వాతంత్ర పోరాటంలో వేశ్యల పాత్ర కీలకం, అయితే ఈ పురుషాధిక్య సమాజం దాన్ని గుర్తించదు అని హీరామండీ యూఎస్పీ గా చెప్పదలుచుకున్నట్టు బన్సాలీ మనల్ని మాయ చేయబోయాడు. అదే నిజమైతే హీరామండీ వ్యవహారాలతో పాటు సమాంతరంగా స్వాతంత్ర పోరాట ఘట్టాలు కూడా నడిచి ఉంటే బావుండేది.

స్వేచ్చా పోరాట సన్నివేశాలను అంటీముట్టనట్టు పరిచి చివర్లో మాత్రం అదే సినిమాలో ముఖ్యాంశం అన్నట్టు కృత్రిమంగా స్వాతంత్ర పోరాటాన్ని వేదికెక్కించాడు దర్శకుడు. . క్లయిమాక్స్ ర్యాలీ కొచ్చేసరికి అందరి ఆహార్యం పూర్తిగా మారిపోతుంది. అప్పటివరకూ నగల దుఖాణాల్లా వున్న సోనాక్షి సిన్హా లాంటి పాత్రలు కూడా మట్టి ముఖాలేసుకుని ఇంక్విలాబ్ జిందాబాద్ అని నినాదాలిస్తుంటాయ్.

Ads

స్త్రీ పాత్రలతో మహిళా ఆత్మ గౌరవాన్ని పరిరక్షిస్తున్నాననుకునే బన్సాలి నిజానికి చాలా సందర్భాలలో గౌరవ భంగం చేస్తున్నాడేమో అనిపిస్తుంటుంది లోతుగా చూస్తే . పద్మావతి మంటల్లోకి వెళ్లడం, పార్వతి చంద్రముఖి కలిసి డ్యూయట్ పాడడం లాంటి వాటికి ఇప్పుడు ఇక్కడ మల్లికాజాన్ ను పోలీసు అధికారులు సామూహిక అత్యాచారం చెయ్యడం అనే అర్ధం పర్ధం లేని సన్నివేశం జోడించాడు. నాపై అత్యాచారం చేస్తావా అని నిలదీసి మేరా పహుంచ్ బహుత్ ఊప్పర్ తక్ హై అని హెచ్చరించి చివరికి జరిగింది చూస్తే బన్సాలి ఏం చెప్పదలుచుకున్నాడో అంతు చిక్కదు.

కథంతా లాహోర్ లో నవాబుల మధ్య జరుగుతుంటుంది కదా.. రాజకీయాలు, పార్టీల ప్రస్తావన ఉంది కదా మరి ముస్లీమ్ లీగ్ నుంచే పాకిస్థాన్ వేర్పాటు వాదన వచ్చిందన్న చర్చ సినిమాలో ఎక్కడా ఎందుకు వినపడదో బన్సాలీ కే ఎరుక.

సంభాషణల్లో పదును లేదు. ఒక వాక్యం తో ముగించాల్సిన సంభాషణలు పది వాక్యాలుగా సాగుతుంటాయి. వేశ్యల బాజార్ ఇతివృత్తంగా నడిచే గంగు భాయ్ లో మాటలు ఎంత కరుకుగా, పదునుగా ఉంటాయో తలుచుకుంటే హీరామండీ వెల వెల బోతుంది. బిస్తర్ అనే మాట సినిమాలో లెక్కలేనన్నిసార్లు వినిపిస్తుంది. భావోద్వేగాలను పండించే సన్నివేశాలను సృష్టించడంలో కూడా బన్సాలీ వైఫల్యం తెలిసిపోతుంది.

నటులనుంచి నటనను పిండుకోవడం అనే కళ మాత్రం బన్సాలీలో పుష్కళం. మనిషా కోయిరాల కేరీర్ బెస్ట్. అదితి రావ్ సింప్లి సూపర్బ్. సోనాక్షి సిన్హా షో స్టీలర్. వీళ్ళ నటనంతా కచ్చితంగా బన్సాలీ పిండిందే. దర్శకుడిగా కంటే సంగీత దర్శకుడిగా బన్సాలి ఎక్కువ స్కోర్ చేసాడు. నేపథ్య సంగీతం చాలా బాగుంది. పాటలుకూడా అద్భుతం.

తగరపు తళుకు బెళుకులకు, పైపై మెరుగు పూతలకు ఇచ్చే ప్రాధాన్యతను తగ్గించి ఆత్మను అవిష్కరించడం ఎలాగో బన్సాలీ అర్జెంట్ గా నేర్చుకోవాలి. అత్యంత అందంగా అలంకరించిన ఫ్లవర్ వేజ్ లో ప్లాస్టిక్ పువ్వు హీరామండి…

Share this Article