.
Rajani Mucherla వాల్ మీద ఓ సరదా పోస్టు కనిపించింది… బాగుంది… ఓ వయస్సు దాటాక జిహ్వకు పరీక్ష… ఏదీ సరిగ్గా తిననివ్వరు, ఎలాగోలా తింటే పడదు… జిహ్వ ఆగదు… ఆ బాధ మీద పోస్టు… తిండి గురించి కదా ఆసక్తికరమే…
ఇదీ ఆ పోస్టు… (చదివినదే కానీ మరల చదువుకోవచ్చు, నవ్వుకోవచ్చు… మరోసారి…)
Ads
·
*60 సంవత్సరాల వయస్సు దాటిన వాడి గోడు. ఏఁ రోగాలో, మాయ రోగాలు …. కమ్మగా కడుపు నిండా తినడానికి లేకుండా* ….
ఎవరినో అనుకుని ఏఁ ప్రయోజనం? స్వయంకృతం. ముచ్చట పడి కొడుకును డాక్టరీ చదివిస్తే వాడే కొరకరాని కొయ్యలాగా అయ్యాడు.
‘అది తినొద్దు, ఇది తినొద్దు’ అంటూ ఆంక్షలు.
అసలు కందిపొడి, ఆవకాయ కాంబినేషన్ లో పేరి నెయ్యి నాలుక్కి రాసుకుంటూ తింటూ ఉంటే …. ఆ మాటకొస్తే గోంగూర మాత్రం తక్కువా …. శాకంబరీ దేవి ప్రసాదం …. ఆంధ్ర శాకం …. ఇంత వెన్న ముద్ద పక్కన పెట్టుకుని ఓ పట్టు పడదామంటే వీడు ఒప్పుకుంటేనా?
ధప్పళంలో గుమ్మడొడియాలు …. ఆయిలుంటుంది …. వద్దంటాడు …. అసలు వేడి వేడి అన్నంలో మీగడ పెరుగు వేసుకుని మాగాయ ముక్క నంజుకుంటూ తింటూ ఉంటే …. సాక్షాత్తు ఘటోత్కచుల వారే వచ్చి ఆశీర్వదించి వెళ్ళరూ?
అసలు గుత్తొంకాయ పొడి పెట్టి చెయ్యి తిరిగినవాడు చేస్తేనా …. ఆ మాటకొస్తే మా భ్రమరాంబ వండినట్లు గుత్తొంకాయ మరెవరూ వండలేరు …. అలాంటిది …. మా కుంక నా గుత్తొంకాయను కాశీలో నా చేత వదిలించేద్దాఁవని కాశీకి టికెట్లు తీస్తాడా?
ఆ కాశీ విశ్వేశ్వరుడు నాయందు దయ తలచి రెండుసార్లు టికెట్లు రద్దు చేయించేసాడు కాబట్టి సరిపోయింది….
పైగా మా కుంక అంటాడూ …. ఎవరితోనైనా గుత్తొంకాయను కాశీకి పంపించెయ్యనా? అని.
“ఎంథ మాత్రమూ వీల్లేద”ని మా బ్రహ్మగారు చెప్పబట్టి ఆగాడు గానీ లేకుంటే నా పేరు మీద ఎవరి చేతనో వదిలించేసేవాడు. హమ్మా…
పొద్దున లేవగానే కోడలు పిల్ల ఒక ‘పేద్ద గ్లాసు’లో ఫిల్టర్ కాఫీ ఇస్తుంది. ఆ గ్లాసు లోపలకు తొంగిచూడాలి …. కాఫీ ఎక్కడుందా? అని.
‘కాకి ఒకటి నీటికి కావు కావుమనుచునూ ….’ అంటూ చిన్నప్పుడు పాడుకున్న పాట గుర్తొచ్చి చిన్న చిన్న రాళ్ళ కోసం వెతుకుతుంటానా …. ‘కాఫీ ఎక్కువగా తాగితే gas వస్తుంది మాఁవయ్య గారు’ అంటుంది. అసలు gas ఎందుకొస్తుందో తెలిసేడిస్తే కదా?
‘హర్రీ, వర్రీ’ అన్నారు …. ‘కర్రీ అనేది ఈ మజ్జ చేర్చారని నా అనుమానం.
నా కాఫీ బాధ చూడలేక మా ఆఁవిడ ‘ఇంకో గుక్కెడు ఇద్దూ పాపం ….’ అంటుంది.
ఇంకొంచెం ఇస్తుంది ఆ పిల్ల ….
‘అకాల మృత్యు హరణం, సర్వ వ్యాధి నివారణం’ అనుకుంటూ తీర్ధంలాగా పుచ్చుకోడఁవే ….
వాడైతే అసలు కాఫీని ఇంకు పిల్లరుతో పొయ్యమంటాడేఁవో?
ఇదివరకంటే స్నానం అయ్యి పూజ్జేసుకున్నాక గానీ టిఫినీ జోలికి వెళ్ళే వాడిని కాదు ….
ఆ మధ్య గుమ్మడి గారు పలకరించినప్పటి నుండి ముందు కడుపులోకి ఏదైనా వెళ్తే గానీ కుదరదంటూ మా వాడు మొండికేయడంతో తప్పడం లేదు.
ఏదో నాలుగిడ్లీలు తింటే కొంపలంటుకు పోయినట్లు హడావిడి …. భోజనానికి ఒకటిన్నర దాకా ఆగాలా? మరి అప్పటి లోపల ఆకలేస్తే? అని ఘఠ్ఠిగా నిలదీస్తే ఇదుగో ఈమధ్యనే వేరుశనగ పప్పు ముందు రోజు నానబెట్టి, మర్నాడు ఉడకబెట్టి పెడుతున్నారు …. ఒక కేరట్టుతో సహా …. అసలా కేరట్టు మనది కాదట. విదేశాల నుండి వచ్చిందట. దానికి మన ఆచారాలు వగైరాలు ఏం తెలుసు? అంటే ‘దానికి ఆచారం ఏఁవిటి నాన్నగారు’ అంటాడు మా వాడు.
అసలు వీటన్నిటికి మూల కారణం అదుగో …. అప్పుడు ఆసుపత్రిలో చేరినప్పటి నుండి మొదలయింది.
ఒంటి నిండా చెమటలు పట్టి, ఎడం చెయ్యి లాగేస్తుంటే గుండెపోటని ఆసుపత్రికి పట్టుకుపోయారు.
వాళ్ళు ఓ వారం అట్టే పెట్టుకుని, ‘హెల్తు కార్డు’ లేదని తెలిసి ఆపరేషన్ అవసరం లేదని చెప్పి డిశ్చార్జ్ చేసారు …. మందులతో నయమౌతుందని.
అదుగో ఆ డిశ్చార్జ్ సమయంలోనే మొదలయింది ఈ ఆంక్షల గోల …. ఇరాన్ వాడి మీద అమెరికా వాడి ఆంక్షల్లాగా ….
ఇంకో గంటలో బైటకొస్తాననగా కాస్త కాలు సాగినట్లుంటుందని రూమ్ బైటకొచ్చా.
ఎదురుగా ఓ బల్లేసుకుని ఓ అమ్మాయి
కూర్చునుంది …. బల్ల మీద కాదు …. బల్లకెదురుగా కుర్చీలో ….
నన్ను చూడగానే ‘బాబాయి గారు, ఒకసారి ఇలా రండి’ అన్నది..
‘సరే పిలుస్తోంది కదా’ని వెళ్ళా.
“ఎవరమ్మా నువ్వు?” అని అడిగా.
“నేనిక్కడ డైటీషియన్ అండి” అన్నది.
నాకు మరోలా వినపడింది.
“బ్యూటీషియన్ కు ఆసుపత్రిలో ఏం పని?” అన్నాను.
“అయ్యో, బాబాయ్ గారు, బ్యూటిషియన్ కాదు, డైటీషియన్ …. అంటే ఆహారం ఎలా తీసుకోవాలి, ఎంత తీసుకోవాలి అన్న విషయాల గురించి చెబుతానన్నమాట” అన్నది.
నాకు మండదూ..? “మా అమ్మ నా చిన్నప్పుడే నేర్పింది ఎలా తినాలో నాకు …
నువ్వేం చెప్పనవసరం లేదు” అన్నాను.
ఇంతలో మా ఆఁవిడొచ్చి నన్ను రూమ్ లోపలకు తీసుకెళ్ళి మళ్ళీ బైటకొచ్చి ఆ డైటీషియన్ తో కాసేపు ముచ్చట్లాడి ‘వచ్చే శ్రావణ మాసం నోఁవులకు తప్పకుండా రావాలమ్మాయ్’ అంటూ వచ్చేసింది.
ఆ పిల్ల ఏం చెప్పిందో గానీ ఆనాటి నుండి నా కష్టాలు మొదలయ్యాయ్ ….
అరే …. ఓ గుత్తొంకాయ లేదు, ఓ కందా బచ్చలి లేదు, ఓ దోసావకాయ లేదు …. నెయ్యైతే దాచేసారు ….ఏఁవి తిండది?
అసలు నా చిన్నప్పుడైతే మా సత్యవతత్తయ్య రోట్లో వేసి కంది పచ్చడి రుబ్బుతుంటే అక్కడక్కడే తిరిగేవాణ్ణి …. పోనీలే చిన్న వెధవ అని ఆఁవిడ రుచికన్నట్లు పొత్రం చుట్టూ వేలు తిప్పి ఇంత పచ్చడి చేతిలో పెట్టేది …. ‘ఉప్పు సరిపోయిందా?’ అంటూ ….
అంతా తినేసి ‘ఆ.. ఉప్పు అయితే సరిపోయిందత్తయ్యా, కారం సరిపోయిందో లేదో చూళ్ళేదు’ అంటూ మళ్ళీ చెయ్యి చాపేవాణ్ణి.
‘వెధవకు పొట్టనిండా తెలివి తేటలే’ అంటూ మారు వడ్డించేది. అప్పటినుండి తెలివితేటలు పొట్టలో ఉంటాయనుకుని ఆ పొట్టను జాగ్రత్తగా కాపాడుకుంటూ వస్తున్నా ….అలా కాపాడుకుంటూ వస్తున్న దాన్ని ఇవాళ ఇలా ఎండబెట్టేస్తే నా తెలివి తేటలన్నీ ఏఁవై పోవాలి?
ఇహ భోజనాల దగ్గరకొస్తే ఆఁవిడా, కోడలు చెఱో పక్క కాపలా ….
వంద గ్రాములకంటే ఎక్కువ తినకూడదట.
‘వంద గ్రాముల బియ్యఁవేఁవోనే?’ అంటే
‘కాదు వండిందే వంద గ్రాములు’ అంటుందాఁవిడ.
“ఐటమ్ కు వంద గ్రాములేఁవో? సరిగ్గా కనుక్కున్నావా ఆ పిల్లను?” అంటే ‘అన్నిటికీ కలిపి వంద గ్రాముల’ట’ అంది.
ఆ లెఖ్ఖన కూర, పప్పు, పులుసు, పచ్చడి, పెరుగు …. ఒక్కొక్కదానికి ఇరవై గ్రాములు. అంటే ఐదు వేళ్ళు పెట్టి కలిపితే వేలుకు నాలుగు గ్రాములు తేలింది. బంగారం తూకంలాగా ….
అసలలా తింటే మందులు వేసుకోడానికైనా నేనుండాలిగా? అంటే వినిపించుకోరు.
బరువు అరవై దాటకూడదట. కొత్త రూలొహటి. అప్పటికీ నమకం, చమకం వింటూ వాకింగ్ చేస్తా. మృత్యుంజయ మంత్రం అష్టోత్తరం అయ్యేసరికి గంట పడుతుంది. ఐనా ‘బరువు తగ్గాలండి’ అంటే నేనిక ఏకాదశం నడవాలి.
“బతికినంత కాలం బతకనురా. కమ్మగా తిననివ్వండర్రా” అంటే ….
“ఒక్కగానొక్క నాన్నవు ….” అలా అన్నాడో లేదో..
“అదేం మాటరా అప్రాచ్యుడా …. ఎంతమంది నాన్నలుంటారేఁవిటి?” అంటూ ఆఁవిడ కోప్పడేసింది వాణ్ణి …. భుజం మీదగా కొంగు కప్పుకుంటూ ….
“వాణ్ణి అపార్ధం చేసుకోకు రాజ్జం. వాడేదో తాపత్రయంలో అనేసాడు” అని సర్ది చెప్పాల్సొచ్చింది.
దంపుడు బియ్యం తిన్న శరీరఁవాయె …. ఏదో పని వత్తిడి వల్ల అలా ఆసుపత్రి వాడి పూర్వ జన్మ బాకీ చెల్లించా గానీ లేకుంటే ఇవాళ ఇంతమంది కాపలాలో జైల్లో ఖైదీలాగా తూకం భోజనం ఏఁవిటో?
60 దాటాక అన్నీ బాధలే….
Share this Article