లష్కర్ రామయ్య కథ చదివాం కదా… ఈ హమాగుచి కథ కూడా చదవండి…

ఆయనది జపాన్‌లోని ఓ తీర గ్రామం… ఈయన అప్పటికే వృద్ధుడు… ఊళ్లోవాళ్లందరికీ పెద్దమనిషి… ఊళ్లో వాళ్లందరూ వరి పండిస్తారు… ఓ మిట్ట ప్రాంతం, అంటే దాదాపు ఓ చిన్న గుట్టవంటి ప్రాంతంపై ఈయన ఇల్లు… పైనే చదునుగా ఉన్నచోట తను కూడా వరి పండిస్తుంటాడు… వాలులో కొన్ని ఇళ్లు, గుట్ట దిగువన ఊరు ఉంటయ్… ఓసారి వరి విరగపండింది, మస్తు దిగుబడి… కోతలు సాగుతున్నయ్, వరి కుప్పలు పేరుస్తున్నారు… ఓరోజు హమాగుచి తన బాల్కనీలో నిలబడి చుట్టూ చూస్తున్నాడు… దిగువన ఊళ్లో రైతులు సెలబ్రేషన్స్‌కు రెడీ అవుతున్నారు… అకస్మాత్తుగా వాతావరణం వేడెక్కుతున్నట్టు గమనించాడు… స్వల్ప ప్రకంపనలు… అవి ఆ ఊరి వాళ్లకు అనుభవమే… చిన్న చిన్న భూకంపాలకు అలవాటు పడినవాళ్లే… కానీ ఆయనకు ఇంకేదో అసాధారణంగా తోస్తున్నది… సముద్రం వెనక్కి వెళ్తోంది… అప్పుడప్పుడు అదీ అనుభవమే, కానీ ఇదేదో ఎక్కువ అసహజంగా కనిపిస్తోంది ఆయనకు…

తనుండేది గుట్టపై భాగంలో కాబట్టి సముద్రంలో చాలాదూరం వరకూ కనిపిస్తుంది… తేరిపార చూశాడు… ఇలాంటి సూచనలు భారీ సముద్రకంపానికి, ప్రమాదానికి సూచికలు అని చిన్నప్పుడు తాత చెప్పినవన్నీ గుర్తొచ్చాయి… దూరంగా నల్లటి గుట్టల్లా అలలు లీలగా కనిపిస్తున్నయ్… మనసు కీడు శంకించింది… అందరినీ అలర్ట్ చేయాలి, కానీ కమ్యూనికేట్ చేయడం ఎలా..? అరిస్తే దిగువ దాకా వినబడదు… తన ఆరోగ్యం కూడా బాగాలేదు, వెంటనే దిగువకు పరుగెత్తి అందరినీ హెచ్చరించేంత టైమ్ కూడా లేదు, దేహం కోఆపరేట్ చేసేట్టు లేదు… రైతులు పండుగ మూడ్‌లో ఉన్నారు, గుట్టపై ఉన్న ఓ గుడి గంట మోగించినా లాభం లేదనిపించింది… తళుక్కున ఓ ఆలోచన మెరిసింది… ప్రమాదం దగ్గర పడుతోంది…

తక్షణం ప్రజల దృష్టిని ఆకర్షించాలి… అందుకని ఆయన తన వరి కుప్పల్ని తనే తగులబెట్టసాగాడు… తన వెంట ఉన్న మనమడు వారిస్తున్నా వినలేదు, తాతకు పిచ్చి పట్టినట్టుందనుకున్నాడు మనమడు… మంటలు ఎగిశాయి, పొగ రేగింది… గ్రామస్థుల దృష్టి దానిపై పడింది… ఏమైందీ ఏమైందీ అనుకుంటూ అనేకమంది పరుగెత్తుకొచ్చి, ఆర్పడానికి ప్రయత్నించారు… ఆ వృద్ధుడు గుడిలో గంట మోగిస్తూ, మంటలు ఆర్పవద్దన్నాడు, అందరూ పైకి రావాలి, ప్రమాదం ముందుకొస్తోంది అని దూరంగా చూపించాడు… గంట మోత, మంటల పొగ గమనించి మరికొందరు గుట్ట పైకి వచ్చేశారు, ఆ వృద్ధుడి అరుపుల మేరకు, గబగబా మిగతా వాళ్లను కూడా హడావుడిగా పైకి తీసుకొచ్చేశారు, పిల్లలు-తల్లులు, వృద్ధులు… ఈలోపు సముద్రం ఉరిమింది… రానే వచ్చింది ముప్పు… ఊళ్లో వాళ్లు చూస్తుండగానే భారీ సునామీ ప్రళయఘోషతో ఊరిని ముంచేసింది… కొన్ని కిలోమీటర్ల మేర నీరే… పంటలు, పశువులు, ఇళ్లు అన్నీ కనిపించకుండా పోయాయ్…

భారీ విధ్వంసం… కానీ ప్రాణనష్టం లేదు… వందల మంది రక్షింపబడ్డారు… మనమడిని చూస్తూ అన్నాడు ఆ తాత… ‘‘వాళ్లను తక్షణం పైకి రప్పించాలంటే, ప్రమాదం గురించి హెచ్చరించాలంటే ఇంతకుమించిన ఆలోచన తట్టలేదురా మనమడా..? ఇప్పుడు పంట పోతేనేం, మళ్లీ పండించుకుందాం… కొత్త ఊరు నిర్మించుకుందాం, కానీ ప్రాణాలంటూ మిగలాలి కదా… ఊరి నష్టంలో మన నష్టం ఎంత..? ఇదొక త్యాగమా..? పోతేపోనీ… నేనెందుకు వరి కుప్పల్ని ఎందుకు కాలబెట్టానో అర్థమైంది కదా’’ అని వివరించాడు… ఊరివాళ్లందరికీ ఆయనకు ఎలా కృతజ్ఞతలు చెప్పాలో అర్థం కాలేదు… కొన్నాళ్లకు ఊళ్లోనే ఆయనకు ఓ గుడి కట్టారు, రోజూ ఉదయమే ఆయన్ని స్మరించుకోవడం అలవాటైంది… అదీ కథ… మనకు ఇంకా నూకలు మిగిలి ఉంటే ఇలాంటి అద్భుతాలు మనల్ని ఒడ్డున పడేస్తయ్… ఎవరో ఓ హమాగుచి దేవుడిలా ఆదుకుంటాడు…!!