సొసైటీ మీద పడి కోట్లు దండుకుని బతికే వాళ్లతో… సొసైటీకి జీరో ఫాయిదా…

ఈరోజు చదివిన మంచి పోస్టు… ఒక్కో సినిమాకి 50 కోట్లు లేదా 100 కోట్లు వసూలు చేసే ఈ సినిమా నటులు లేదా నటీమణులు ప్రజలకు ఏం చేస్తారో నాకు అర్థం కాలేదు. అగ్రశ్రేణి సైంటిస్టులు, డాక్టర్లు, ఇంజనీర్లు, ప్రొఫెసర్లు, అధికారులు తదితరులకు ఏడాదికి 10 లక్షల నుంచి 20 లక్షల రూపాయలు మాత్రమే సంపాదన ఉంటే, అదే దేశంలో ఒక సినిమా నటుడు ఏడాదికి 10 కోట్ల నుంచి 100 కోట్ల రూపాయల వరకు సంపాదిస్తున్నాడు!

అతను ఏమి చేస్తాడు అసలు? దేశాభివృద్ధిలో వారి సహకారం ఏమిటి? సొసైటీకి తన కంట్రిబ్యూషన్ ఏమిటి? అంతెందుకు, దేశంలోని అగ్రశ్రేణి శాస్త్రవేత్తలు సంపాదించడానికి 100 ఏళ్లు పడితే కేవలం ఒక్క సంవత్సరంలోనే అంత సంపాదించడానికి వారు ఏమి చేస్తారు!

నేడు దేశంలోని కొత్త తరాన్ని ఆకట్టుకున్న మూడు రంగాలు సినిమా, క్రికెట్ మరియు రాజకీయాలు. ఈ మూడు రంగాలకు చెందిన వ్యక్తుల సంపాదన, పలుకుబడి అన్ని హద్దులకు అతీతం. ఈ మూడు ప్రాంతాలు ఆధునిక యువతకు ఆదర్శాలు, అయితే వారి విశ్వసనీయత ప్రస్తుతం ప్రశ్నార్థకంగా ఉంది.

కనుక ఇది దేశానికి, సమాజానికి పనికిరాదు. బాలీవుడ్‌లో డ్రగ్స్ మరియు వ్యభిచారం, క్రికెట్‌లో మ్యాచ్ ఫిక్సింగ్, గూండాయిజం మరియు రాజకీయాల్లో అవినీతి. వీటన్నింటికీ డబ్బు ప్రధాన కారణం మరియు ఈ డబ్బును వారికి అందించేది మనమే. మన డబ్బును మనమే తగులబెడుతూ మనకు హాని చేసుకుంటున్నాం. ఇది మూర్ఖత్వానికి పరాకాష్ట.

70-80 ఏళ్ల క్రితం వరకు ప్రముఖ నటీనటులు సాధారణ జీతం పొందేవారు. 30-40 ఏళ్ల క్రితం క్రికెటర్ల సంపాదన కూడా ఎక్కువగా ఉండేది కాదు. 30-40 ఏళ్ల క్రితం రాజకీయాల్లో ఇంత దోపిడీ ఉండేది కాదు. మెల్లగా వాళ్ళు మనల్ని దోచుకోవడం మొదలుపెట్టారు మరియు మనం వాళ్ళు దోచుకోవడానికి సహకరిస్తున్నాం.

ఈ మాఫియా కబంధ హస్తాల్లో చిక్కుకుని మన పిల్లల భవిష్యత్తును, మన దేశాన్ని నాశనం చేసుకుంటున్నాం. 50 ఏళ్ల క్రితం ఇంత అసభ్యంగా, సినిమాలు తీయలేదు. క్రికెటర్లు, రాజకీయ నాయకులు ఇంత అహంకారంతో ఉండేవారు కాదు. ఈరోజు వాళ్ళు మన దేవుల్లయ్యారు (?). ఇప్పుడు వాళ్ల నిజమైన స్థితిగతులను తెలుసుకునేందుకు వీలుగా వాళ్ల తలని పైకెత్తి చెంపదెబ్బ కొట్టాల్సిన అవసరం ఏర్పడింది.

ఒకసారి, అప్పటి వియత్నాం అధ్యక్షుడు హో-చి-మిన్, భారత మంత్రులతో సమావేశానికి భారతదేశానికి వచ్చినప్పుడు “మీరు ఏమి చేస్తారు?” అని అడిగారు. వారు చెప్పారు – “మేము రాజకీయాలు చేస్తాము.”

ఈ సమాధానం అతనికి అర్థం కాలేదు కాబట్టి మళ్ళీ అడిగాడు – “అంటే, మీ వృత్తి ఏమిటి?” వీళ్ళు చెప్పారు – “రాజకీయం మా వృత్తి.”

హో-చి మిన్‌కి కొంచెం చిరాకు వచ్చి ఇలా అన్నాడు – “మీకు నా ప్రశ్న అర్థం కాకపోవచ్చు. నేను కూడా రాజకీయాలు చేస్తాను, కానీ వృత్తి రీత్యా నేను రైతును మరియు వ్యవసాయం చేస్తాను. వ్యవసాయం నా జీవనాధారం. ఉదయం మరియు సాయంత్రం నేను నా పొలాలకు వెళ్లి పని చేస్తున్నాను. పగటిపూట రాష్ట్రపతిగా దేశం కోసం నా బాధ్యత నిర్వర్తిస్తున్నాను.”

అదే విషయాన్ని హో-చి-మిన్ మళ్లీ అడగ్గా, ప్రతినిధి బృందంలోని ఒక సభ్యుడు భుజం తట్టి చెప్పాడు – “రాజకీయాలు మా వృత్తి.” దీనికి భారత నాయకుల వద్ద సమాధానం లేదని స్పష్టమైంది. తరువాత, భారతదేశంలో 6 లక్షల మందికి పైగా ప్రజల జీవనోపాధి రాజకీయాల మద్దతుతో ఉందని ఒక సర్వే వెల్లడించింది. నేడు ఈ సంఖ్య కోట్లకు చేరింది.

కొన్ని నెలల క్రితం, యూరప్‌లో కరోనా విలయతాండవం చేస్తున్నప్పుడు, వైద్యులు వరుసగా చాలా నెలలు కొంచెం కూడా విశ్రాంతి తీసుకోలేదు, అప్పుడు ఒక పోర్చుగీస్ వైద్యుడు కోపంగా అన్నాడు – “రొనాల్డో దగ్గరికి వెళ్ళు, అతనికి మిలియన్ డాలర్లు ఇస్తారుగా అతని ఆట చూడటానికి. నాకు మాత్రం కొన్ని వేల డాలర్లు మాత్రమే లభిస్తాయి.”

ఏదైనా ఒక దేశంలో యువ విద్యార్థుల ఆదర్శం శాస్త్రవేత్తలు, పరిశోధకులు, విద్యావేత్తలు కాకుండా నటులు, రాజకీయ నాయకులు మరియు క్రీడాకారులు అయితే అది వారి స్వంత ఆర్థిక పురోగతికి మాత్రమే దోహద పడవచ్చు కానీ దేశ అభివృద్ధికి ఏమాత్రం ఉపయోగ పడదని నేను గట్టిగా నమ్ముతున్నాను.

సామాజికంగా, మేధోపరంగా, సాంస్కృతికంగా, వ్యూహాత్మకంగా దేశం ఎప్పుడూ వెనుకబడి ఉంటుంది. అటువంటి దేశం యొక్క ఐక్యత మరియు సమగ్రత ఎల్లప్పుడూ ప్రమాదంలో ఉంటుంది. ఏ దేశంలో అనవసర, అప్రస్తుతమైన రంగాల ఆధిపత్యం పెరుగుతుందో, ఆ దేశం రోజురోజుకూ బలహీనపడుతుంది. దేశంలో అవినీతిపరులు, దేశ వ్యతిరేకుల సంఖ్య పెరుగుతూనే ఉంటుంది. నిజాయితీపరులు అట్టడుగున ఉంచబడతారు మరియు కష్టతరమైన జీవితాన్ని గడపవలసి వస్తుంది.

ప్రతిభావంతులైన, నిజాయితీ గల, మనస్సాక్షి ఉన్న, సామాజిక కార్యకర్తలు, పోరాట యోధులు మరియు దేశభక్తి గల పౌరులను పెంపొందించడానికి మరియు ప్రోత్సహించడానికి అనుకూలమైన వాతావరణాన్ని మనం సృష్టించాలి. … ప్రభాకర్ జైనీ (ఈ కథనం కోసం వాడబడిన ఫోటో కేవలం అటెన్షన్ కోసమే… కంటెంట్‌తో లింక్ లేదని గమనించగలరు… పైగా పాత ఇల్లస్ట్రేషన్ కూడా…)