ఈ సీన్లు గుర్తున్నాయా..? చుక్కల లెక్కలు, రేడియో పాటలు, ఎడతెగని కబుర్లు…!!

అప్పట్లో ఓ అలిఖిత నియమం… ఓ బకెట్లో నీళ్లు పైదాకా తీసుకొచ్చి సాన్పి (కళ్లాపి) జల్లినట్టుగా చల్లాలి… కింద నుంచి కొందరు చాపలు, దిండ్లు, దుప్పట్లు, శెద్దర్లు తీసుకురావాలి… చక్కగా పరవాలి… కాసేపటికి కింద చల్లిన నీటి బిందువులతో ఇవీ చల్లబడతాయి… ఇక పడకేయడమే… భోజనాలయ్యాక, వంట గది సర్దేసి, ఓ చిన్న బిందెలో అత్త గానీ, మామ్మ గానీ నీళ్లు ప్లస్ ఓ గ్లాస్ తీసుకొచ్చి ఆ పిట్టగోడ మీద పెడతారు…

రేడియోలో పాటలు వినిపిస్తూనే ఉంటాయి… నిద్దరొస్తోంది, ఇక అది బంద్ పెట్టి, పడుకొండిరా అని తాత గద్దింపు… అలా చాలాసార్లు అయ్యాక గానీ రేడియోను కట్టేసేవాళ్లం కాదు… ఆకాశాన్ని చూస్తూ, చుక్కల్ని లెక్కిస్తూ, వాటితో రకరకాల ఆకారాల్ని గాలిలోనే గీస్తుంటే అత్తో, మామో సప్తర్షి మండలాన్ని, ధ్రువతారను గుర్తుపట్టేలా చూపించేవాళ్లు… మనం పడుకునేలోపు విమానం గనుక మనపై నుంచి ఎగురుతూ వెళ్తే ఝామ్మని ఎగిసే ఆనందం…

పొద్దున కోడికూత వినిపిస్తే కదా లేవడానికి, అంత గాఢనిద్ర… సూర్యుడి కిరణాలు చురుక్కుమని కాలుస్తుంటాయి… అప్పుడు లేచి శెద్దర్లు, దుప్పట్లు, దిండ్లు గబగబా తీసుకుని, కింద ఓ గదిలో పెట్టేసేయాలి… ఓ మర్యాద ఎవరూ చెప్పకుండానే పాటించేవాళ్లు… ఏదైనా రూఫ్ మీద ఆడవాళ్లు గనుక పడుకోవడానికి వస్తే, ఆ పక్క రూఫ్‌పై పడుకునే పురుషులు సైలెంటుగా దిగిపోయేవాళ్లు…

14 అడుగుల ఆ కప్పు ఎక్కడానికి, దిగడానికి భయపడేలా ఓ పాత వెదురు నిచ్చెన ఉండేది… హఠాత్తుగా ఉరుములు, మెరుపులు, సన్నని వాన మొదలైతే శెద్ధర్లు, దుప్పట్లు తడవకుండా గబగబా కిందకు తీసుకురావడానికి నానా కష్టమయ్యేది… కొన్నిసార్లు కిందకు విసిరేస్తే, కింద ఉన్నవాళ్లు వాటిని గదిలోకి చేర్చేవాళ్లు… రాత్రి, తెల్లవారుజామున కురిసిన తెలిమంచుకు బట్టలు ఇనుప మంచాలకు అతుక్కుపోయేవి… ఆనందం ఏమిటంటే అప్పట్లో పెద్దగా దోమల బెడద ఉండేది కాదు… ఒకటీరెండు ఉన్నా, కుట్టినా మన గాఢనిద్రలో తెలిసేదే కాదు…

మొన్నామధ్య ఆ ఇంటికి మళ్లీ వెళ్లాను వేసవిలోనే… చుట్టూ పెద్ద పెద్ద భవంతులు వచ్చేశాయి… మావాళ్ల ఇల్లే చిన్నగా కనిపిస్తోంది… పరిసరాలన్నీ మారిపోయాయి… దాదాపు ప్రతి ఇంట్లో ఏసీ, ఫ్యాన్లు, ఫ్రిజ్జులు, కూలర్లు కనిపిస్తున్నాయి… నాటి వేసవి రాత్రులు మాయం… మెల్లిగా పైకప్పు మీద పడుకుందామా అనడిగాను… అత్తా, మామ ఒక్కసారిగా నవ్వారు… ఆ నవ్వుతో పొలమారి, కళ్ల వెంట నీళ్లొచ్చాయి వాళ్లకు… ఎందుకో మరి…!!