.
“Uyire, Urave, Tamizhe” (Tamil is my life and my family) …. అంటే తమిళమే నా ఇల్లు, నా కుటుంబం… కమలహాసన్ ఈ థగ్ లైఫ్ సినిమా వివాదం సందర్భంగా తమిళుల మద్దతు కోసం చెబుతున్న స్లోగన్…
నాకు తమిళులే ముఖ్యం అని తేల్చిపడేశాడు, సారీ, కన్నడిగులకు నేను సారీ చెప్పను అన్నాడు… ఈ పాన్ ఇండియా సూపర్ స్టార్ నటనలో గొప్పోడే గానీ… భాషాసంకుచితుడినని లోకానికి తనే చెప్పుకున్నాడు…
Ads
విషయం ఏమిటంటే..? తమిళంలో గొప్ప డైరెక్టర్ మణిరత్నం, గొప్ప సంగీత దర్శకుడు ఏఆర్ రెహమాన్, గొప్ప నటుడు కమలహాసన్… వెటరన్ స్టార్ త్రిష, శింబు… ఇంకా భారీతారాగణం… నాయకన్ తరువాత 36 ఏళ్ల తరువాత మళ్లీ మణిరత్నం, కమలహాసన్ కాంబోతో సేమ్ కల్ట్ క్లాసిక్ సినిమా అని ప్రచారం… పైగా కన్నడ వివాదంతో ఉచిత ప్రచారం…
మణిరత్నం, కమలహాసన్ ఇద్దరూ కలిసి స్క్రిప్ట్ రాశారట… ఇన్ని విశేషాలుంటేనేం… సినిమా నాయకన్ కాదు కదా, సగటు కమలహాసన్ సినిమాకన్నా ఆమడల దూరంలో నిలిచిపోయింది… అవును, పదే పదే కమలహాసన్ తమిళుల పోలరైజేషన్ కోసం ప్రయత్నిస్తున్నాడు… ఎగ్జాక్ట్‌లీ, పొన్నియన్ సెల్వన్‌ను కేవలం తమిళ ప్రేక్షకులే చూశారు, బహుశా ఇదీ అంతే… అంతకుమించి ఏమీ లేదు ఇందులో…
కమలహాసన్‌కు ఏమైందనేది అనవసరం… ఫాఫం, మణిరత్నంకు ఏమైంది..? ఈ ప్రశ్నకు వాళ్లు జవాబులు వెతుక్కోనక్కర్లేదేమో ఇక… ఒడిశిపోయినట్టుంది..! అంటే… — ఉడిగిన బ్యాచ్…! ఓసారి సినిమాలోకి వెళ్దాం…
కథ శక్తిరాజు అనే థగ్ (కమల్ హాసన్) చుట్టూనే తిరుగుతుంది. అతను అమర్ (శింబు) అనే యువకుడిని ఎందుకు పెంచాడు? వారిద్దరి మధ్య ఏమైందీ? ఆ బంధం ఎలా దెబ్బతిన్నదీ? చివరకు అది శక్తిరాజు జీవితం మలుపు తిరిగేలా ఎలా చేసిందన్నదే ఈ కథ…
గుంపుగా కనిపించే క్యారెక్టర్లు, వారిలో అంతర్లీన అసూయలు, గందరగోళాలు… ఇవన్నీ కథను నడిపించాల్సింది. కానీ…?
కమల్ హాసన్ మొదట్లోనే తన స్క్రీన్ ప్రెజెన్స్‌తో అబ్బురపెడతాడు… కానీ పాత్ర కేరక్టరైజేషన్ సరిగ్గా కుదరక, సినిమా నడిచేకొద్దీ బోరింగ్… ఏ కమలహాసన్ ప్రధాన బలం అనుకున్నారో అదే వీక్ పాయింట్ అయిపోయింది…
శింబు పాత్రకు సంబంధించి ఒక్కటీ గుర్తుండిపోయే సీన్ లేదు… త్రిష – “షుగర్ బేబీ” పాట వృథా. ఆమె పాత్ర కూడా అలా వచ్చి ఇలా మాయమైపోతుంది… ఈమాత్రం దానికి త్రిష దేనికి..? నాజర్, అశోక్ సెల్వన్, జోజు జార్జ్, ఐశ్వర్య లక్ష్మి – ఉన్నారంటే ఉన్నారు…
మొదటి భాగం మొత్తం ఫ్లాష్‌బ్యాక్… పాత్రల పరిచయాలు, సంబంధాల గజిబిజితనం… ఎక్కడా భావోద్వేగం తాకదు… శక్తి – అమర్ విభేదాలు, శక్తి – తమ్ముడు తగాదాలు, త్రిషతో అనుబంధం – ఏది కూడా మనసుకు తాకదు… అన్నీ పైనపైన… ఇంటర్వెల్ ఎపిసోడ్ మాత్రమే కాస్త ఉత్కంఠ కలిగిస్తుంది… కానీ మిగిలిన సమయమంతా భారంగా గడుస్తుంది…
రెండో భాగంలో శక్తి మార్షల్ ఆర్ట్స్ నేర్చుకుని తిరిగి వచ్చి ప్రతీకారం తీర్చుకోవాలి. కానీ బదులుగా మనం చూసేది ఓ నీరసమైన రీ ఎంట్రీ, ఒక బలహీనమైన డ్రామా… రైల్వే స్టేషన్ ఫైట్ ఒక్కదాన్ని మినహాయిస్తే, మిగతా ఫైట్లలో జోష్… ప్రతీకారం అనే భావనలోనే ప్యాషన్ లేదు, ఫైర్ లేదు… శింబు చివర్లో మెరుస్తాడని ఆశించితే – అది కూడా ఉండదు…
సినిమాటోగ్రఫీ (రవికే చంద్రన్) – అద్భుతం. ప్రతి ఫ్రేమ్‌ కూడా భారీ స్థాయి సినిమా అనిపిస్తుంది… మ్యూజిక్ (ఏ.ఆర్. రెహ్మాన్) – “అచ్చ వన్నే పూవ్వా” తప్పితే మిగతా పాటలు, BGM వినిపించినట్టే లేదు. గ్యాంగ్‌స్టర్ డ్రామాకు అసలు బీజీఎం కదా ప్రాణం… ప్చ్, నిరాశపరిచాడు…
వెరసి… ప్రధాన పాత్రల బలహీనత… భావోద్వేగాలు లేకపోవడం… ప్రతీకారం అనే థీమ్‌ బోల్తా కొట్టడం… ఎండింగ్ – నిరుత్సాహంగా… రెహ్మాన్ స్కోర్ – ఆశించిన స్థాయికి దూరం… థగ్ లైఫ్… సారీ కమలహాసన్… సారీ మణిరత్నం… సారీ రెహమాన్… ఇది మీ సినిమా కానేకాదు…
కొన్ని రిపీట్ కాలేవు… ఒక నాయకన్, ఒక భారతీయుడు… Etc… దీనికన్నా భారతీయుడు -2 కాస్త నయం…
(యూఎస్ ప్రీమియర్ల ఫీడ్ బ్యాక్ ఆధారం)
Share this Article