నెమలీక..! అపోహలు, ఆశలు అన్నీ అప్పుడు ఫెటేలున పగిలిపోయాయి…!!

 .

– విశీ (వి‌.సాయివంశీ) … …… చిన్నప్పుడు ఇదొక సోకు. పుస్తకాల మధ్యలో నెమ్లీకలు పెట్టడం. అలా పెట్టుకుంటే అదో ఆనందం. నెమ్లీక ఎవరి దగ్గరుంటే వాళ్లు గొప్ప. ఎంత పెద్ద నెమ్లీక ఉంటే అంత గొప్ప. ఆడామగా అందరికీ అదే ఆశ. ఇప్పట్లాగా ఆడ వేరు, మగ వేరు అనే విషయమే అప్పుడు మాకు తెలీదు.

క్లాసులో ఇద్దరు ఆడవాళ్ల మధ్యన ఒక అబ్బాయి, అబ్బాయిల పక్కనే అమ్మాయిలు కూర్చుని నోట్సులు రాసుకునేవాళ్లం. అమ్మాయిలు గట్టిగా అరవొద్దని, పరిగెత్తకూడదని కూడా ఎవరూ అనేవారు కాదు. అన్నాలు తినేటప్పుడు కూడా ఒకరికొకరు పక్కపక్కనే కూర్చుని తినేవాళ్లం. సరే.. నెమ్లీక సంగతి!

నెమ్లీకకు ఆకలేస్తుందని ఏదో ఆకులు తెచ్చి ఆహారం అని వేసేవాళ్లం(ఇప్పుడు తల్చుకుంటే భలే నవ్వొస్తుంది). ఒక్కో నెమ్లీక రూ.5, రూ.10 చొప్పున అమ్మే బ్యాచ్ ఒకటి ఉండేది. వాళ్ల దందా సపరేట్‌గా నడిచేది. నెమ్లీకకు పిల్లలు పుడతాయని చాలా గట్టిగా నమ్మేవాళ్లం.

రోజూ పొద్దున్న లేచి, బుక్క మధ్య నెమ్లీక పిల్లల్ని పెట్టిందా అని చూసేవాళ్లం. మా చూపులే తప్ప ఏరోజూ అది పిల్లల్ని పెట్టింది లేదు. దానికి ఆరోగ్యం బాగాలేదేమో, అందుకే పిల్లల్ని పెట్టలేదని సర్దుకునేవాళ్లం(నిజంగా అలాగే అనిపించేది). నెమ్లీక మన దగ్గర ఉంటే అదృష్టం అని కూడా కొందరు నమ్మేవాళ్లు. ‘అబ్బో! నెమ్లీక దొరకడమంటే చానా గొప్పేనబ్బా!’ అని అనిపించేది.

ఆ తర్వాత ఒకసారి చుట్టాల ఇంటికి వెళ్లినప్పుడు గోడకో విసనకర్ర, దాన్నిండా నెమ్లీకలు కనిపించాయి. ‘అమ్మో! ఇన్ని నెమ్లీకలు ఇలా పెట్టారేంటి? వీళ్లకు వాటి విలువ తెలియదా’ అనిపించింది. వాళ్ల ఇంటి నుంచి వస్తున్నప్పుడు మా అమ్మను ఆ దిక్కు చూపించి, ‘అవెందుకు అక్కడ?’ అన్నాను.

‘బల్లులు రాకుండా అలా పెట్టారు’ అంది. నిజంగానా అని చాలా ఆశ్చర్యం నాకు. ఆ తర్వాత బజార్లో అలాంటి నెమ్లీకల విసరకర్రలు అమ్ముతారని తెలిసినప్పుడు నెమ్లీకల మీద నాకున్న అపోహలు, ఆశలు అన్నీ ఫెటేలున పగిలిపోయాయి.

నెమ్లీకల కోసం నెమళ్లను చంపుతారని ఆ తర్వాత కాలంలో తెలిసినప్పుడు మాత్రం చిన్నప్పుడు మా నెమ్లీకల ఆశ వల్ల చచ్చిపోయిన నెమళ్లు గుర్తొచ్చి ఒకే ఒక్క క్షణం బాధేసింది. ఆ తర్వాత అంతా మామూలే!