ఈ హీరోయిన్ నా ప్రేయసి… అందరూ రండి, నా ప్రేయసిని ప్రేమించండి…

The beauty and the bliss -MOHAN
—————————————————————

సెక్రెటేరియట్టూ, లుంబినీ పార్క్ లేదూ. కొంచెం ముందుకి లాగు. టూరిజం ఆఫీసూ, ఫిష్ కాంటీనూ, కాస్త లెఫ్ట్ కి కొయ్యి. స్లో బెదరూ. టాంక్ బండ్ మీదికి పురపురా ఎక్కెయ్యనక్కర్లేదు. బ్రేకేస్కో. వెనక్కి చూస్కో. వారేవ ఏంది ఫేసు. లెఫ్ట్ టర్నింగిచ్చుకో. ఖాళీ స్థలముందా, కాసిని చెట్లూ ఉన్నాయి. వాటి మధ్య నించుంటే హుస్సేన్ సాగర్ మీంచి ఆకాశాన్ని సెవెంటీ ఎంఎం తాతలాగా చూడొచ్చు. దూరంగా ఉండే హీరో ఒక్కడే పాత హీరో కొత్త మనపడిలాగా, బెల్లం కొట్టిన రాయిలాగా, ఏ వంపూ లేకుండా ఉంటాడు. బుద్ధుడు అంటారు గాని బుద్దు అనబుద్దేస్తుంది. ఒంపు సొంపుల షోకు పిల్ల కావాలంటే అంత దూరం చూడక్కరలేదు. మీరు నించున్న చోటే ఒక సన్నటి చెట్టు వయ్యారంగా వంగి తలారబోసుకుంటూ ఉంటుంది. పక్కన కూడా చక్కటి చుక్కల్లాటి చెట్లే ఉంటాయి గానీ, దీని ‘స్టైలే వేరు. “ఎఫ్.టి.వి.” చూస్తారా అని మిమ్మల్ని అడగాలేను. మీరు చూడనే చూడరుగా అని చెప్పాగలను. కానీ రాంప్ మీద రకరకాల అమ్మాయిలు రకరకాల డ్రస్సులేసుకుని (భగవాన్! వేసుకోకుండా గూడా) నడుస్తారు. అందరూ ఒకలాగుండరని చెప్పక్ఖర్లేదు.

ఎందుకంటే కొందరే ఒకలాగుంటారు. ఎందుకంటే మరికొందరు మరొక లాగుంటారు గదాని. ఒకా, మరొక లాగా కాకుండా ఒక్కలాగే ఉండే సింగిల్ జింగ్ థింగ్ ఒక్కటే గనక వదేవిది. విదేవది. దీన్ని చూస్తే “ప్రాణ్ జాతా పర్ వచన్ న ఆతా.” వింత హిందీ అర్ధం కాకపోతే చెప్పాలంటే, “దీన్ని చూస్తే ప్రాణం పోతుంది. కాని నోట మాట రాదు” అన్న మాట మీద నమ్మకం లేకపోతే వినోద్ ఖన్నాని గానీ శత్రుఘన్ సిన్హాని గానీ అడగండి. మాజీ నటులూ తాజా మంత్రులూ అయిన వీరు నా మాటే చెప్తారు. మంత్రుల మాటలదేముంది గానీ ఈ పిచ్చి మొహం మనకి చెప్పే మాటేంటంటే “ఐ లవ్ యూ”. అది మనం ముందే అన్నామని దానికి తెలీదు. చెప్పాగదా వెర్రి మోహమని, అయితేనేం అందగత్తె. నవ్వుతుంది. పలకరింపు బావుంటుంది. కాకపోతే బిజీ మనిషి. తెల్లారట్ట లేవగానే టాంక్ బండ్ మీద ఎర్లీ మాణింగ్ వాకర్స్ అందరినీ చూసుకోవాలా? బుద్ధుడు మురికి నీట్లో దిగి కొర్రమీన్లు పడతాడేమోనని కాచుకోవాలా!

ఆఫీసు టైమయ్యే సరికి చంద్రబాబూ, ఐఎఎస్ బాబులూ, సరూర్ నగర్, దిల్ సుఖ్ నగర్ క్లర్కులూ, మంత్రులూ, వాళ్ళ కార్ల… క్వాలిస్ ల, టయోటాల, డీజిల్ని, బొగ్గుపులుసు వాయువుని పీల్చి ఆక్సిజన్ వదలాలా! ఈ పొగల మధ్య నుంచి ఉదయించే సూర్యనారాయణా అనూరా అండ్ హిజ్ కంపెనీ కిరణజన్య సంయోగక్రియా, అబ్బబ్బో బిజీ బిజీ. అయినా సరే షోకు షోకే. టైమెక్కడ దొరుగుతుందో. మేకప్ కి లోటు లేదు. పెల్విక్ గర్డిల్ని ఈలా అరుణ్ లాగా అలా తోసి పైకి పోతుంది. చలం హీరోయిన్ రాజ్యలక్ష్మి అనుకోరాదూ. మరి జుట్టెవడికిస్తారూ? ఇటెక్కువా, అటు తక్కువా పంచి సూర్యుడికేదో ఫేపర్ చేస్తున్నట్టు ఆకుల్నీ ఎండకందిస్తుంది. ఒక్కటే ట్రబుల్. పేపర్లు చదవదు. గోల్కొండకెళ్ళదు. పాలిటిక్స్ మీద ఇంట్రస్ట్ లేదు. పెద్ద ఎడ్యుకేటెడ్ కాదు అంటేనే ఇంటలెక్చువల్ కాదనీ, సాహిత్య పేజీల్లో తత్వశాస్త్రంలాగ కనిపించే వ్యాసాలు రాయదనీ తెలుస్తూనే ఉందిగా. కానీ ఈ ఒయ్యారి ఒక పి.ఆర్. సాయంత్రం తన మొదలునానుకుని కూర్చునే మూర్ఖ ప్రేమికుల్ని కిందికొంగి చూస్తుంది. ప్రేమిస్తుంది.

మార్లిన్ మన్రో ఈజ్ జస్ట్ నంథింగ్ బిఫోర్ మి” అని తనకి తెలుసు. అయినా తనని కళ్ళెత్తి చూడకుండా పల్లీలు తినే ప్రేమికుల్ని ప్రేమిస్తుంది. ప్రేమని, మేరికెల్లీని కూడా ప్రేమిస్తుంది. జాలిపడదు. తూష్ణీ భావమూ లేదు. కూతురుతో సహా హుస్సేన్ సాగర్ లో దూకడానికొచ్చిన అమ్మతల్లి భయం, డైలమాలకి ఈ వెర్రి చెట్టు కాండమే కాసేపు ఆసరా ఇస్తుంది. టవర్ ఆఫ్ బేబిల్ లో దేవుడు మార్చిన భాషలో “నా దగ్గర జీవముంది ఉండిపో, ప్రేమ ఉంది మిగిలిపో హుస్సేన్ సాగరము మురికి మరణము” చెట్టు వెరీ వెరీ బిజీ ఇంత చెట్టుకు ఎంతగాలి. ఎంత యాతన అని నా సుకుమార హృదయం తల్లడిల్లింది.

ఇక్కడికొచ్చే ప్రతివాళ్ళూ నా బతుకు, నా ఆత్మహత్యా తప్ప మరోటి ఉందని పట్టించుకోడమే లేదు. సరళ నన్ను ప్రేమిస్తుందా లేదా ఈ వేళ తేలిపోవాలి అంతే అనుకుంటూ రాజు ఆ పిల్లని ఈ చెట్టు కిందకి తీసుకొచ్చి “రెండు ఐస్ క్రీమ్” అని యాద్గిరిగాడికి ఆర్డరిస్తున్నాడే తప్ప ఒక్కసారి తల పైకెత్తి. ఈ చెట్టు కొమ్మల: ఆకుల చిగుళ్ళ చిలకాకు పచ్చల వంక చూస్తేనా? సరళ పిల్లి కళ్ళ ల్లోకి కళ్ళు పెట్టడానికే చీకటి పడిపోతుంటే టైమెక్కడా? అయినా సరే ఈ షోకు చెట్టు ఏమీ అనుకోదు. ఏమీ అనదు గూడా. సెక్రటేరియట్ నుంచైనా, బూర్గుల రామకృష్ణారావు భవన్ నుంచైనా ఖిన్నుడైన క్లర్కు సూర్యారావు వచ్చి ప్రమోషన్ రాదని కన్ఫర్మ్ చేసిన క్షణాన్నయినా తక్కువగా చూడదు. నీడని విత్ డ్రా చేయదు. వట్టి బ్యూటీయే కాదు. బ్రెయిన్స్ కూడా. మరిన్ని హార్ట్స్ కూడా

ఇది ప్రేమ అన్ కంటామినేటెడ్, పదహారణాలు. ఎంత అందమైన చెట్టు. మా అమ్మంత అందంగా ఉంది. (అక్కకి కోపం వస్తుందేమో) మా అక్కంత అందంగానూ ఉంది. ఇంకా తెలిసిన, తెలీని (చూసిన) అనేక మందంత అందంగా ఉంది. రిపీట్ … ఈ మాటే విసుగ్గా ఉంది. అందమంటే అర్ధం… అర్ధమంటే భాష్యం? నిర్వచనం? సైంటిఫిక్ అండర్ స్టాండింగ్ లేక ఇలాటివి చెప్పడం కాదు. చూడ్డానికి ఎదురుగుండా ఉంది గదా. దాని మీద కాంపోజిషన్ రాయి అంటే ఎలా? ఎదురుగా ఉన్న దాన్ని చూడకుండా హడావిడిగా వెళ్ళిపోయే వాళ్ళని తిట్టుకున్నా చచ ఆర్ట్ లెస్ పీపుల్. ఒక్కడికన్నా నాలాటి మహోన్నత కళా హృదయం ఉందా.. గుడ్డి ప్రపంచం అని తిట్టుకున్నా. గాడ్! అయామ్ రాంగ్. బ్లిస్ పులీ రాంగ్ అని “హిందూ” పత్రిక పాటోగ్రాఫర్ వారం రోజుల్లో నిరూపించాడు.

నా సొంత రియల్ ఎస్టేట్ ప్రాపర్టీ అయిన నా హీరోయిన్ని, నా డిస్కవరీని రీ డిస్కవర్ చేసి కన్నుకొట్టాడు. పెద్ద నాలుగు కాలాల ఫోటో హిందూ రెండో పేజీలో రంగుల్లో వచ్చింది. ఈ చెట్టు పిల్ల బాగా ఫోటో కాన్షస్ అనుకుంటా. క్లిక్ కి ముందు కాస్త ఆగమని చెప్పి జుట్టు దువ్వేసుకుని పౌడర్ రాసేసుకుంది. సాయంత్రం లైట్, చెంపల మీంచీ, జుట్టు మీంచి జారిపోతూ ఉంది. ఆ వెలుగు కారి కిందపడి ముక్కలవుతున్న చప్పుడు కూడా వినని చెవిటి ప్రేమికులిద్దరు భుజాల్ని చెట్టుబోదెకాన్చి కూచుని సూర్యుడి వేపో బుద్ధుడి వేపో చూస్తున్నారు. ప్రేమ కాస్త లెఫ్ట్ కి జరిపినా, రైట్ కి జరిపినా సరే ఏం కాదు. పిక్చర్ పర్ఫెక్ట్. ట్రేస్ చేసి ఆయిల్ కలర్స్ వేస్తే దర్జాలొలికే పెయింటింగ్ అవుతుంది. ఈ ఫొటోగ్రాఫరెవడికో కన్నుంది. అందుకే కొట్టాడు. గ్రేట్ అనిపించింది.

వారం పదిరోజులు సినిమా రీలు లాగానో ఆటో చక్రాల్లాగానో తిరిగి తిరిగి ఖైరతాబాద్ ఫ్లయోవర్ ఎక్కాయి. టాంక్ బండ్ టైమ్స్ అనే పేరుతో తెల్లటి పెద్ద హోర్డింగ్. టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా యాడ్. గ్రే, గ్రీన్లో ఈ పిల్ల చెట్టు కింద దూరంగా ఒక పెద్ద మనిషి పేపరు చదువుతున్నాడు. చెట్టు జుట్టంతా ఫ్రేమ్లోకి రాలేదు గాని, చూడ్డానికి ముచ్చటేసింది. పోకిరీ ఫొటోగ్రాఫర్ల కళ్ళన్నీ దీనిమీదే పడుతున్నాయి. సాయంత్రం దిష్టితీసి ఉప్పూ మిరపకాయలు పక్కన పారేయాలి. అయినా ఇదేం. వెర్రి. ఈ పిచ్చిపిల్ల వెంటబడి ఇలా తిరగడమేంటి? లోతైన శాస్త్రీయ అవగాహన, తాత్విక చింతనా, సామాజిక స్పృహా బొత్తిగా లేకుండా ఇవేం పన్లు, అంటే ఏమో, ఒక్క అందమే. కాదు. ఒక అందానంతర, అందనంత, తెలీనంత, దూరానంతరం…. తెలీని దాన్ని గురించి తెలిసినట్టు తెలియబరిస్తేనే ఇలాటి మాటలు వొస్తాయి. చాలా దూరం పోతుందా మన బండి?

అర్ధమయ్యే సంగతులు చెప్పుకుందాం. బోటనీ క్లాసంటే బోరు బోరు అని మీరనకపోతే చిన్న విన్నపం, ఈ చెట్ల మొదళ్ళు పెరిగి పైకెళ్ళి సిగ్గుతో రెండుగా చీలి మళ్ళీ మళ్ళీ సిగ్గుపడుతూ కొమ్మలు. రెమ్మలై చిలవలు పలవలవ్వడానికో వరస ఉంటుంది. ఒక సంగీత ముంటుంది. కొన్ని చెట్లు చంపకమాలలో శాఖోపశాఖలైతే, కొన్ని ఉత్పలమాలలో -కోమ్మోపకొమ్మలవుతాయి, ఇందులో మత్తేబాలూ, శార్దూలాలూ ఒకటి కాదు వంద, దీని గురించి వృక్షశాస్త్రజ్ఞులు ఎన్నో లావు గ్రంథాలు రాశారు. కాలేజీ బోటని బుక్కులో ఒక్క చాప్టరే ఉంటుంది. రికార్డు బుక్కులో ఒక్క చాప్టరే ఉంటుంది. రికార్డు బుక్కులో ఈ కొమ్మల బొమ్మలు గీసి అవి చీలిన పద్ధతి పేర్లను పెన్సిల్తో రాస్తే మాస్టారు మార్కులేస్తారు. బాగా బొమ్మలున్న వారికి బాగున్నన్ని మార్కులు మేస్టారూ. ఆర్టిస్టులకు ఇలాంటి సైన్స్ తో పనిలేదు. పైకి కనిపించే మార్ఫాలజి చాలు. వీళ్ళ లెక్కల్తో చూస్తే ఈ టాంక్ బండ్ పిల్ల క్లియోపాత్రా. సింపుల్ కిల్లర్.

ఇలాంటి హీరోయిన్లని బుక్ చేసి ఒక ఫ్రేములో ఒకనటు అతి ప్రధానంగానూ ఒకనటు అత్యంత అప్రధానంగానూ కంపోజ్ చేయడమే చిత్రకారుల నిత్యవ్యాపారమైయున్నది. యూరోపియన్ ఆర్టిష్టులయితే ఆయిల్స్ ఫోటో రియలిజంతో చెట్టు బెరడుమీద పెచ్చుల మీద సెపియా వెలుగునీడల్ని అచ్చుగుద్దినట్టు గీసి పచ్చలద్ది పెడతారు. చైనా జపాన్ వాళ్ళయితే ఈ ఒంపులకి వింత భాష్యాలిచ్చి, వెంట్రుక గీతని అంతలోనే సర్రున దూసి ఎగిరి దూకించి ఇరగదీస్తారు. పుట్టిన దగ్గర్నుంచి పుడకల వరకు ఇదే పని, ఒకే పని,

కొందరు తెలుగు చిత్రకారులు, కార్టునిస్టులూ ఈ పనిని కాస్త రెక్ లెస్ గా చేస్తుంటారు. మన సినిమా డైరెక్టర్లు గొప్ప హీరోయిన్లను సెట్ ప్రాపర్టీలుగా వాడినట్టే వీళ్ళు కూడా, బొమ్మలూ, ముఖ్యమైన మనుషులో, కట్టడమో వేశాక ఆ మూలనో ఈ మూలనో అదో రకంగా ఒంగే చెట్టును గీసి పారేస్తారు. కార్టూనిస్టులు మరీనూ. ఇవి ప్రకృతి విరుద్ధమైన పంచమహాపాతకములు. కొండపల్లి శేషగిరిరావు గారి పెయింటింగ్ లో మాత్రం నీలికొండలూ రాళ్ళూ నీలిచెట్లూ కొమ్మలూ గొప్పగా ఉంటాయి. చైనా ప్రభావం. బాపుగారి సాక్షి సినిమా పబ్లిసిటీ నుంచి ఎన్నో కథల్లో ఎన్నో చెట్లు సుదీర్ఘ వృక్షారాధనానంతరం మొలిచినవే. కెల్విన్ అండ్ హాబ్స్ కార్టూన్ స్ట్రిప్ట్ లో పిల్లవాడూ, పులీ కలిసి తోటలో రకరకాల చెట్లకింద ఎన్నో ఎడ్వెంచర్స్ చేస్తుంటారు. అందులో వెనక ఎక్కడో అప్రధానంగా ఉన్న బిర్చి చెట్ల బెరడూ, కొమ్మలూ, ఆకుల్ని ఆర్టిస్టు క్షణంలో సగంలో హడావుడిగా ఎక్కడికో పోయే ముందు గీసినట్టు కనిపిస్తాయి. అదంతా పైకి కనిపించేదే. చాలా సీరియస్ స్టడీ తర్వాతే, వృక్షారాధన తర్వాతే అలా చులాగ్గా గీయడం చాతవుతుంది. చెట్టు అంత ఆషామాషి వ్యవహారం కాదు. లైఫ్ అండ్ డెత్ కొశ్చను.

“పువ్వు మీ అదృష్టం చెప్పును” అని ఓ జ్యోతిష్కుడు గారు ఎప్పుడూ ఎడ్వర్ టైజ్ చేసేవాడు. చెట్టు కూడా చెప్తుంది లేవో” అనొచ్చు. చెట్టు నా ఆదర్శం’ అని ఇస్మాయిల్ గారన్నారు. “అమ్మ చెట్టో” అని గుండెలు బాదుకున్నాడు దేవిప్రియ. కొందరు కవులు’ పెంచిన చెట్లమీద చిలుకలు వాలతాయి. శ్రీరమణగారు చెట్టు పీకి పందిరేసిన తర్వాత రెక్కలు ముక్కల్చేసుకుని అవొచ్చి వాల్తాయి. ఉన్న చెట్లన్నీ కూలిపోయే దృశ్యాలు చూపించి జడుసుకుంటాడు అజంతా. ఇంప్రెషనిస్టుల్లో సొంత ఇంప్రెషన్’ గల పాల్ సెజేన్ వందలాది బొమ్మలేసి. మగ్గి, మిగల పండిన తర్వాత ఒకే కొండని అదే పనిగా వేశాడు. దక్షిణ ఫ్రాన్స్ లోని ఈ వెండికొండ పేరు సెయింట్ మౌంట్ పార్నసీ (సుతారమైన ఫ్రెంచి స్పెల్లింగ్ని ఇంగ్లీషు రాళ్ళతో కొడితే ఇలా ఉచ్చారణ కరకరాయిస్తుంది). పాల్ సేజెన్ ఔడ్డోర్ లోనూ, ఇంటి కిటికిలోంచీ, దూరం నుంచి, దగ్గర నుంచి రకరకాలుగా నెలల తరబడి వందలసార్లు దీని స్కెచ్లూ, పెయింటింగ్లూ గీశాడు. కొడుక్కి రాసిన ఉత్తరాల్లో ఈ కొండ బతుక్కి ఓ అర్థం ఇస్తుందనీ, చెప్తుందని పదే పదే రాశాడు.

ఆంటన్ చెహోవ్ అప్తమిత్రుడు ఐజాక్ లెవియాతాన్ అన్నీ ప్రకృతి చిత్రాలే గీశాడు. బూడిద రంగుతో విషాద సంగీత మాలపించే రష్యన్ విలేజ్ లాండ్ స్కేప్ (ఇవి మన మాటలు కాదు.. టాల్ స్టాయ్, దోస్తవిస్కీ, అంతా చెప్పినవి)లో వెలుగునింపే “గోల్డెన్ ఆటమ్” పెయింటింగ్ గీశాడు. ఆకురాలు కాలంలో తెల్లని బోదెల బిర్చి చెట్టు “ఎల్లో గోల్డ్” ఆకులతో రష్యన్ గ్రామాలకు దీపాలు పెడతాయి. ఇవి బతుక్కి అర్థాన్నిస్తాయని చెబుతాడు లెవియతాన్. ఆయన గీసిన “ఏబౌ ఎటర్నల్ పీస్’ అనే బొమ్మచూస్తే ఆ అర్ధం అన్ని దిక్కులకు పాకేంత విస్తారమవుతుంది. ఓ సారి తుమ్మపూడిలో ఈ బొమ్మలు తిరగేస్తున్నప్పుడు ‘లెవియతాన్ గొప్ప కలరిస్టు, రష్యన్ టర్నర్’ అని సంజీవదేవ్ గారన్నారు. నాకు కలుక్కుమంది.
బ్రిటీష్ వాళ్ళతో పోలికెందుకు పెట్టాలి?

“ఆంధ్రా దిలీప్ కుమార్” అంటే గానీ దక్షిణాదికి నడవదా, గడవదా? జార్ కాలంలో రష్యన్ రాకుమారుడు ప్రిన్స్ అయివజోవ్స్కి ప్రశాంత సముద్రం మంచి కల్లోల కడలి వరకూ బతుకంతా అలలే వేశాడు. ఆయన “నైన్త్ వేవ్” చాలా పాపులర్ మావూరి బార్బర్ షాపుల్లో కూడా ప్రేము కట్టి పెట్టేవారు. ఈ అలలే నా బతుక్కి అర్ధం పరమార్ధం చెప్పాయన్నాడు అయివజోవ్ స్కీ. జపాన్ లో పుజీ కొండని హోకుసాయ్ చాలా కోణాల్లో గీశాడు. “థర్టీ టూ వ్యూస్ ఆఫ్ మౌంట్ పుజీ” అనే సిరిస్ ప్రఖ్యాతమైనవి. ఎగసిపడే పెద్ద అలల నుండి దూరంగా చిన్నపుజి కనిపించే బొమ్మ మరింత ప్రఖ్యాతం (ఈ అలల్ని ఇప్పటికి నూటా ముప్పై రెండు సార్లు కాపీ కొట్టగలనని హామీ ఇస్తున్నా) ఈ కొండ మీద ఇన్ని – బొమ్మలేయడమే గాక హైకూలు గూడా వెలగబెట్టాడు హోకుసాయ్. ఇక్కడ ప్రకృతి, కళా, కవితా, జీవితం, మనిషి, భగవంతుడూ అనే సరిహద్దులు చెరిగిపోతాయి.

తమ్ముడు థియో వాంగోకి రాసిన ఉత్తరాల్లో విన్సెంట్ వాంగో ఇలాంటివి చాలా రాస్తాడు. ఒక చెట్టు కొమ్మలు కాపీ చెయ్యడానికి తంటాలు ఏకరువు పెడతాడు. మామ్ రాసిన “ఆఫ్ హ్యూమన్ బాండేజ్” అసలు కథతో ఏమాత్రం సంబంధం లేని ఓ ముసలి, పేద తాగుబోతు తత్వవేత్త ఉంటాడు. అతని ఇరుకు గదిలో అటకమీద దుమ్ము కొట్టుకుని, చుటచుట్టుకుని ముడుచుకుని పడుకున్న తివాసి ఉంటుంది. అది నీ జీవన రహస్యాన్ని విప్పి చెపుతుందని అనేక చాప్టర్లలో అనేక కేరెక్టర్లని బెదిరిస్తుంటాడా ముసలాడు. “అండ్ ది సన్ షోన్ బ్రైట్’ – అనే మామ్ వాక్యంతో నవల ముగుస్తుంది గానీ, ఈ మ్యాజిక్ కార్పెట్ మాత్రం ముణగదీసుకొనే పడుకోనుంటుంది. మోళీ వాడు చెప్పే పాము ముంగీసా ఫైట్ క్లైమాక్స్ ఎప్పటికీ రాదు.

సరే గాని ట్యాంక్ బండ్ కి వెళదాం. ఈ ప్రేమ వల్లే అభద్రతా భావం మొదలైంది. పీడకలలు, ఆ మూల ఖరీదైన రెస్టారెంట్ కట్టడానికి ముందు చంద్రబాబుగారు ఆ చెట్టును గొడ్డలితో నరుకుతున్నట్లూ, బాల అంబాని దాని జుట్టు పట్టుకుని ఈడ్చి లారీకెక్కిస్తున్నట్టు కల. రిలయన్స్ కే ఎక్కువ రెలవెన్స్ ఉందని బాబు గారనుకుంటారనే భావన వలనే ఈ ఇర్రెలవెంట్ కల కాబోలు. ఫియర్ ఆఫ్ చెట్ట్ కటింగ్ కూడా కావచ్చు. మరో కల. టూరిజం అంజనేయరెడ్డి గారూ, చందనాఖాన్ కలిసి కార్లో వచ్చి, ఏసుక్రీస్తుకు కొట్టినట్టు చెట్టునిండా.. మేకులు కొట్టి ఎర్ర బల్బులు దండలు తలనిండా గుచ్చి బ్యూటిఫై చేస్తున్నట్టు. బహుశా ఇది ఫియర్ ఆఫ్ ఎ.పి. టూరిజం ఈస్తటిక్ కావచ్చు. ఇలాటి పనికిమాలిన ఆశమ్మ బూసమ్మ కబుర్లు ఎన్నేనా చెప్పాచ్చు. ఉపయోగమేముంది.

అయినా సరే టాంక్ బండ్ మీదికి వెళ్ళినపుడు తమరి మహోజ్వల జరుగురు పనులూ, యమర్జెంట్ విజయ సాధనలకు బుల్లి బ్రేక్ వేసి ఈ పిల్లని చూడండి. మల్టీప్లెక్స్ వాళ్లలా టికెట్ పెట్టాలా? ఐమాక్స్ తెరకంటే నూట యాభై రెట్లు పెద్దదైన ఆకాశాన్ని మబ్బుల్ని తెచ్చి బ్యాక్ గ్రౌండ్ ఎరేంజ్ చేశాం. పైగా లేక్ వ్యూ, ఈస్ట్ వెస్టుల్లో ఎక్కడా కాంప్రమైజ్ కాకుండా చేసిన మెగా ప్రొడక్షన్. ప్రొడ్యుసర్ సాక్షాత్తూ సర్ దేవుడు గారు. ఈ హీరోయిన్ నా ప్రేయసి . అందరూ రండి నా ప్రేయసిని ప్రేమించండి. ఆమె ప్రేమిస్తుంది మిమ్మల్ని. గాన తామెల్లరూ హాజరై తమ ప్రేమలను జయప్రదం చేసికొనవలసినదిగా ఇందుమూలముగా పిలవడమైనది.

— Mohan artist

చాలా సంవత్సరాల క్రితం మోహన్ రాసిన ఈ వ్యాసం ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం మ్యాగజైన్ లో వచ్చింది. ఆ రోజంతా మోహన్ ఫోన్ మోగుతూనే ఉంది.

Taadi prakash 9704541559