ఏడీ..? ఏమైపోయాడు నేను ప్రేమించిన ఆ నా మణిరత్నం..?!

.

Ravindranath Sriraj ……… **** మణిరత్నంకు ప్రేమతో ****

1995వ సంవత్సరం
నెల సరిగా గుర్తు లేదు. తొమ్మిదో తరగతి చదివే వయసులో అంత జ్ఞాపకశక్తే నాకుంటే ఈపాటికి ఏ కలెక్టరో అయిపోయి ఇలా థియేటర్ల ముచ్చట్లు కాకుండా ప్రభుత్వం తరఫున మంచి కొలువులో బిజీగా ఉండేవాడిని.

సరే, మన బుర్రలో దేవుడు ఏ సంకల్పంతో ఈ సినిమా పిచ్చి ఎక్కించాడో కాని చెడ్డీలు వేసుకుని స్కూల్ కెళ్ళే ఏజ్ లోనే ఓ రేంజ్ లో ఒళ్లంతా పాకిపోయింది. దానికి దోహదపడిన కారణాలు వేరు కానీ, ఏదైతేనేం, డబ్బింగ్, స్ట్రెయిట్ అనే తేడా లేకుండా ప్రతి బొమ్మా చూడాలని మనసు తెగ తహతహలాడేది.

ఆ టైంలో పత్రికల్లో, మ్యాగజైన్స్ లో వివాదాల మీద తెగ ప్రచారంలోకి వచ్చిన ఒక సినిమా నా దృష్టిని విపరీతంగా ఆకర్షించింది.

దాని పేరు బొంబాయి. ఎక్కడ చూసినా దీని గురించిన వార్తలే. ఫలానా రాష్ట్రంలో బ్యాన్ చేశారని, వేరే చోట థియేటర్ ని తగలబెట్టారని ఇలా ఏవేవో న్యూసులు ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేవి. మా ఊరు కర్నూలు జిల్లా ఆదోని. సెకండ్ ముంబైగా పేరున్న పెద్ద కమర్షియల్ సెంటరే కాని స్టార్ హీరోల సినిమాలు తప్ప మిగిలినవి కొంచెం లేట్ గా రిలీజ్ అయ్యేవి. అందుకే బొంబాయి గురించి నేను ఎంత ఎగ్జైట్ అవుతున్నా ఎదురుచూపులు పెరిగేవి కాని తగ్గేవి కాదు.

==========
ఆ సుముహూర్తం వచ్చేసింది. ఊరి నిండా పోస్టర్లు వెలిశాయి. ఫలానా మినీ ద్వారకాలో రోజు 4 ఆటలు అనే అక్షరాలు చూడగానే మ్యాథ్స్ పరీక్ష రాయకుండానే మా మేడం నూటికి తొంభై మార్కులు వేసినంత ఆనందం కలిగింది.

ఆరోజు రాత్రి ఇంట్లో భోంచేస్తున్నప్పుడు నాన్న అన్నదాన్ని బట్టి కొంచెం టెన్షన్ కూడా కలిగింది. బాబ్రీ మసీదు కూల్చివేత జరిగాక మా ఊళ్ళో కూడా విపరీతమైన అల్లర్లు, విధ్వంసాలు జరిగాయి. భారీగా ఆస్తి నష్టం, కొన్ని ప్రాణాలు పోవడం లాంటివి అప్పటికింకా ఎవరూ మర్చిపోలేదు. కాబట్టి బొంబాయిని శాంతిభద్రతల పేరుతో ఇక్కడ ఆడనివ్వరేమోనని ఆయన సందేహం.

” ఎందుకొచ్చిన గొడవలు. మీరు అటు వైపు వెళ్లే ప్రయత్నం కానీ సినిమా చూసే ఆలోచన కానీ ఉంటే తక్షణం మానుకోండి. కాదు కూడదని వెళ్ళారో ఆపై మీ ఇష్టం ”
నాన్నకు అమ్మ సీరియస్ వార్నింగ్. అర్థమైపోయింది. నేను కనక అడిగితే నన్ను మూడు గంటలు వేడి నీళ్ళ బకెట్ లో నానబెట్టి ఆపై ఇంకో రెండు గంటలు రిన్ సబ్బుతో ఉతికి ఆరేసి ఇంటి వెనుక కాంపౌండ్ దండెం మీద ఆరేస్తుంది.

సో, ఎట్టి పరిస్థితుల్లో మనం బొంబాయి సినిమాకు వెళ్తామని అమ్మకు చెప్పకూడదు ఇది ఫిక్స్. కావాలంటే వేరే పేరు చెప్పాలి . అదే కాంప్లెక్స్ లో మెయిన్ స్క్రీన్ లో ఆడుతున్న అల్లుడా మజాకా గుర్తొచ్చింది. దాన్ని వాడుకుని దీనికి చెక్కేయాలి. ఇది ప్లాను. ఫిక్స్ చేసుకున్నా.

ఇలాంటి వాటిలో నాకు తోడుగా నిలిచే మూవీ క్రైమ్ పార్ట్నర్ మరొకడికి వెంటనే చెప్పాలనిపించింది. అప్పుడు ఫోన్లు ఉంటేగా. ఏదున్నా నేరుగానే. రాత్రి వేళ కాబట్టి సముదాయించుకున్నా. ఇంట్లో టేప్ రికార్డర్ ఉండేది కాని నాన్న ఎక్కువ క్యాసెట్లు కొనేవారు కాదు.

బొంబాయి తెచ్చి పెట్టమని ఓ ఇరవై సార్లు చెవిలో జోరీగలా పోరు పెడితే తక్కువ రేట్ లో దొరికే ఖాళీ క్యాసెట్ లో ఏ సైడ్ బొంబాయి రికార్డు చేయించి వెనుక వైపు ఆయనకిష్టమైన పాటలేవో వేయించుకుని వచ్చారు. రోజుకు మూడుసార్లైనా వినకపోతే ఏదోలా ఉండేది.

==========
మొత్తం స్కెచ్ రెడీ చేసుకుని ఓ ఆదివారం పది గంటలకంతా థియేటర్ కు చేరుకున్నాం. మాములుగా అయితే ఉదయం ఆట 12 గంటలకు. రష్ కు భయపడి చాలా త్వరగా వెళ్ళిపోయాం. చూద్దుము కదా అప్పటికే షో మొదలుపెట్టేశారు. తాకిడి ఎక్కువగా ఉండటంతో పోలీసుల పర్మిషన్ తో ఉదయం 9 గంటలకే షో స్టార్ట్ చేశారట.

గుండెల్లో ఒకేసారి పది వంకాయ బాంబులు పేలిన ఫీలింగ్. ఎందుకంటే నెక్స్ట్ షోకి కూడా టికెట్లయిపోయాయి. ఇప్పుడు మిస్ అయితే వారం దాకా ఆగాల్సిందే. వీక్ డేస్ లో సినిమా అంటే నా వీపు పానీపూరి బండిలో కట్లెట్ పెనంలా అయిపోతుంది. ఎలాగైనా చూడాలి.

జనం చూస్తేనేమో రెండు రోజులకు సరిపడా ఉన్నారు. ఇలా టెన్షన్ పడుతుండగానే ఎవరో అదృష్టదేవుడు భుజం తట్టి పిలిచినట్టు మా వీధిలో ఉండే ఓ అన్నయ్య విషయం ఏంటని అడగటం, మేము కన్నీళ్లు దిగమింగుకుని పరిస్థితిని చెప్పడం చకచకా జరిగిపోయాయి.

ఓస్, ఇంతేనా అని డబ్బులు తీసుకెళ్లి ఓ పది నిమిషాల తర్వాత సెకండ్ క్లాస్ టికెట్లు రెండు చేతిలో పెట్టి వెళ్ళిపోయాడు. మహాప్రసాదం అనుకుని సైకిల్ ని థియేటర్ గేటు బయట ఓ పక్క ఆపేసి కబుర్లలో పడ్డాం. అలా ఏదో టైం గడిచిపోయింది. మేము లోపలికి వెళ్లే సమయం ఆసన్నమయ్యింది.

పేరుకు తగ్గట్టు మినీ ద్వారకా చాలా చిన్న హాలు. హిట్టు సినిమా పడితే దీంట్లో టికెట్ సంపాదించడం కన్నా ముఖ్యమంత్రి ఇంటికెళ్లి దొంగతనం చేసుకురావడం ఈజీ అనిపించేది. తెరకు చాలా దగ్గరగా సీట్లు దొరికాయి. అప్పటికే కిటకిటలాడుతోంది.

ఎక్కువ ఆలస్యం చేయకుండా ప్రొజెక్టర్ రూమ్ లో నుంచి తెల్లని వెలుగు బయటికి వచ్చి అప్పటిదాకా తెల్లగా ఉన్న తెరకాస్తా నలుపు రంగులోకి మారింది. ఎలాంటి హడావిడి గొడవ లేకుండా సైలెంట్ గా టైటిల్స్ పడ్డాయి. బొంబాయి.

==========
” రేయ్ రవి, వీడికి ఎంత ధైర్యంరా. ఆ శైలా బాను ఇంటికెళ్ళి నేరుగా దాని బాబునే పిల్లనిమ్మని అడిగాడు. నాకేమో మాసిపోయిన పంచెలో కనిపించే మటన్ కొట్టు మస్తాన్ ని చూసినా వణుకొచ్చేస్తుంది. ఏంటో సినిమా మాయ”
” ఏం అందంరా ఆ పిల్లది. ఇంత అందముంటే మనకూ వస్తుంది ధైర్యం…’’

” రెండేళ్ల తర్వాత కాలేజీలో చేరాక మనమూ ఇలాగే వేరే మతం అమ్మాయిని ప్రేమిస్తే బొంబాయి మాత్రం వద్దురా. అసలే నా హింది అంతంత మాత్రం. చక్కా హైదరాబాద్ పోతే ఏ జాబో చేసుకుంటూ హ్యాపీగా ఉండొచ్చు”

ఇలా ఏవేవో పిచ్చి మాటలు మాట్లాడుతూ మణిరత్నం వేసిన కదిలే పెయింటింగ్ ని చూస్తున్నాం. ఒక్కో ఫ్రేమ్ లో ఒక్కో పాఠం. తెలిసీతెలియని వయసులోనే దాని తాలుకు బలమైన ముద్ర నా మనసులో పడటం మొదలయ్యింది. రెహమాన్ పాటలకు పిచ్చెక్కుతోంది.

ఉరికే చిలకా పాటకు విజిల్స్ వేస్తున్నారు. హీరో హీరొయిన్లు డ్యాన్సులు చేయకుండా దూరంగా ఉంటూ బాధతో పాడుకునే విరహ గీతానికి జనం ఇంతగా స్పందించడం ఆశ్చర్యం కలిగించింది. ఇక హమ్మా హమ్మా సాంగ్ వచ్చినప్పుడు జరిగిన రచ్చ మాములుది కాదు. కేవలం చిరంజీవి, బాలకృష్ణ లాంటి పెద్ద హీరోల సినిమాలకు మాత్రమే అల్లరి ఉంటుందనే భ్రమలో తెరలు కమ్ముకున్న నాకు మణిరత్నం వాటిని నిలువునా చించేయడం అనుభవమవుతోంది.

శేఖర్, శైలా బాను బొంబాయికి వెళ్ళాక మొదలైంది అసలు కథ. పక్కవాళ్ళ మీద విద్వేషాలు ఎంత విషాన్ని చిమ్ముతాయో కళ్ళకు కట్టినట్టు చూపించిన తీరుకు మెదడు చాలాసేపు పనిచేయలేదు. మనిషిలోని మృగాలు ఇంత దారుణాలకు తెగబడటం తెలిసీ తెలియని వయసులో అంతగా అర్థం కాకపోయినా అప్పటిదాకా న్యూస్ పేపర్లలో చూసిన మతకల్లోలాల ఫోటోలు తెరమీద జీవం పోసుకున్నట్టు అనిపించింది.

అవి వస్తున్నంత సేపు థియేటర్లో నిశబ్దం. అందరూ చాలా సీరియస్ గా సన్నివేశాల్లో నిమగ్నమై చూస్తున్నారు. శేఖర్ దంపతుల కవల పిల్లలను దుండగులు పెట్రోల్ పోసి తగలబెట్టబోయే సీన్లో ఉద్వేగం పీక్స్ కి చేరిపోయింది. ఒక్కసారిగా వాళ్ళు రక్షించబడగానే చాలా సేపటి తర్వాత హాలు మొత్తం ఒకవిధమైన అల్లరితో కూడిన ఈలలు. సెకండ్ హాఫ్ ఎంత భావోద్వేగంతో చూశానో నేను ఇప్పటికీ మర్చిపోలేదు.

==========
షో అయ్యాక సైకిల్ మీద డబుల్స్ వెళ్తూ నేను మాలిక్ గాడు బొంబాయి గురించి కబుర్లు చెప్పుకుంటూనే ఉన్నాం. బొంబాయి సిటీలో నిజంగా అలా జరిగిందా అని చర్చించుకుంటూ అక్కడ మనం లేనందుకు ఎంత అదృష్టవంతులో అనుకున్నాం.

సరే, ప్రేమిస్తే మటుకు మన క్యాస్ట్ అమ్మాయినే లవ్ చేయాలి తప్ప ఇలా శేఖర్ లాగా పోరాడటం మనవల్ల కాని పనని అర్థమయ్యింది. ఎవరింటికి వాళ్ళు వెళ్ళిపోయాక కూడా మేమిద్దరం వేరే కులమన్న స్పృహ మాకు రానే లేదు.

అప్పుడు రాత్రి సినిమాను తలుచుకుంటూ నేను అనుకున్నది ఒకటే. నేను, మా మాలిక్ ఉన్నట్టుగా ఎందుకు అందరూ అంతే స్నేహంతో ఎందుకు ఉండలేకపోతున్నారు.
ఎందుకు ఇలా పొడుచుకు కాల్చుకు చస్తున్నారు. ఈ ప్రశ్నకు అప్పుడే కాదు నా జీవితంలో ఎప్పటికీ సమాధానం దొరకదని తెలిసే వయసు కాదు. ఆ తర్వాత ఎంత తపించినా ఇంకొక్కసారి కంటే ఎక్కువ బొంబాయిని థియేటర్లో చూడలేకపోయా.

వోల్గా కంపెనీ వీడియో క్యాసెట్ రిలీజ్ చేశాక అద్దెకు తెచ్చుకుని ఒకేరోజు మూడు నాలుగు సార్లు అరగదీయడం మాత్రం నాకిప్పటికీ గుర్తే. అందుకే నా తొమ్మిదో తరగతిలో ముద్రవేసిన మణిరత్నంను ప్రేమించడం మొదలుపెట్టి వెనక్కువెళ్లి మౌనరాగం నుంచి ఫ్యూచర్ లో వచ్చిన సఖి దాకా ఆ మత్తులో నుంచి బయటికి రానేలేదు.

==========
కానీ నా మణిరత్నం చాలా కాలం నుంచి కనిపించడం లేదు. కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం కర్నూల్ ఆనంద్ కాంప్లెక్స్ లో కడలి, చెలియా సినిమాలు చూసి మధ్యలోనే లేచి వచ్చినప్పటి నుంచి ఇప్పటిదాకా వెతుకుతూనే ఉన్నా.

పొన్నియిన్ సెల్వన్ నిద్ర పుచ్చడం వల్ల పట్టుకోలేకపోయా. థగ్ లైఫ్ లో ఖచ్చితంగా జాడ దొరుకుతుందనే నమ్మకంతో.., మళ్ళీ నాయకుడు, దళపతి, బొంబాయి రోజుల నాటి దర్శకుడు వస్తాడనే ఆశతో ఎదురుచూశాను…  ఎదురుచూస్తున్నా…. తీరా… నా ఆశ, నా నమ్మకం భంగపడ్డాయి మళ్లీ… ఆనాటి నా మణిరత్నం ఏమైపోయాడు..?!